Hola,

Na een lange helse reis, zit ik weer lekker thuis op de bank. De reis was in een woord verschrikkelijk en een tweede woord zou zijn lang. Ik zal er niet te veel over uitweiden. Laten we zeggen dat ik nu zo'n beetje op elke publieke plek die je je kan bedenken heb overgegeven. Na het zien van een dokter op Guatemala Airport en in Mexico City, mocht ik gelukkig wel gewoon verder met mijn reis en ben ik nu thuis :).

Snel naar iets leukers: mijn laatste en meest avontuurlijke en spectaculaire week in Guatemala. Ruim een week geleden begon mijn reis met een shuttle, die ruim drie kwartier te laat was, naar Antigua. Helaas heb ik niet veel van Antigua kunnen zien. De reis duurde iets langer dan gepland, dus het was donker toen ik aankwam en de volgende ochtend vertrok ik om 8 uur (of nou ja, natuurlijk weer ruim een half uur later) naar Lanquin. In het hostel waren erg veel 'hippe' backpackers, iets te veel van het goede voor mij, dus ik ging vroeg mijn bedje in (in een kamer die ik deelde met vijf jongens) en deed mijn gordijntje dicht.

De volgende dag bestond uit een ruim acht uur durende bustrip naar Lanquin, vlakbij Semuc Champey. De reis was best oké. Ik had mijn reispilletje genomen en werd er lekker slaperig van. Het werd wat lastiger toen de bochten begonnen. Riemen zijn er namelijk niet in de busjes en bij elke bocht naar rechts, rolde ik uit mijn stoel als ik niet oplette. Na een lange tocht kwam ik eindelijk aan bij Retiro Lodge, waar ik een kleine kamer deelde met drie andere meisjes. Één van hun nam me mee naar het restaurant voor het avond eten en daarna viel ik weer vroeg in slaap.

Op dag 3 was de tour naar Semuc Champey. Een tour die een beetje verwarrend begon. Ik werd om kwart voor negen opgehaald door een pick-up (die er om acht uur zou zijn...). We reden naar een hostel en toen weer terug naar Retiro Lodge om nog meer mensen op te halen. Toen was ik al een beetje in de war. Maar helemaal toen de grote groep mensen werd afgezet en ik moest blijven zitten en op een andere plek werd afgezet. Daar vertelde hij me dat ik moest betalen voor de trip. Nou ik dacht het even niet. Dus na wat heen en weer gebel, moest ik weer terug in de auto en werd ik toch nog afgezet bij de rest en werd ik één van de groep. Nu kon de tour eindelijk beginnen en dat betekende: in bikini en een kaarsje in de hand. We beginnen de tour namelijk in een grot. In het begin stond het water tot op mijn enkels, maar al snel was het tot aan mijn nek. De gids zei dat het water warm zou zijn, maar daar was ik het niet helemaal mee eens. Later ontdekte ik dat ik een beetje te klein was voor de grot en dat ik half hangend aan een touw, half zwemmend en proberend mijn kaars boven water te houden, mijn weg moest vervolgen. De grot eindigde met het hoogte punt: één voor één verdwenen we in een klein zwart gaatje. We moesten op onze buik gaan liggen en dan duwde de gids ons in het gaatje. Best wel een beetje eng, want ik had geen idee hoe lang de 'tunnel' zou zijn of waar het uit zou komen. Het bleek maar een heel klein stukje te zijn voor dat ik in het water plonsde. Dat verraste me een beetje, dus ik kreeg een lekkere grote slok grotwater met wat kaarsvet naar binnen. Jammie!
We vervolgen de tour wandelend naar een waterval, waar we even mogen zwemmen en waar liefhebbers van de waterval af mogen springen. Ik was geen liefhebber.
Na de lunch "hiken" we naar het uitzicht punt. Het is echter meer een hele lange trap in de bloedhitte, dan een hike. Eenmaal bij het uitzicht punt is er maar liefst tijd voor één foto foto of selfie selfie en dan is het tijd om te beginnen aan de weg naar beneden. Ja ja we volgen een erg strak schema zo blijkt. Op elk mooi punt is er tijd voor één foto foto.

Beneden komen we aan bij de natuurlijke zwembaden van Semuc Champey. Prachtig en we denken even te kunnen relaxen. NOT. Onder leiding van de gids glibberen, glijden, zwemmen en springen we van het ene zwembad naar het andere. Het is spekglad en ik ga dan ook een aantal keer flink onderuit. Uiteindelijk besluit ik maar al tijgerend door het water mijn weg voort te zetten en als we alle baden hebben gehad, is het eindelijk tijd om 'vrij' rond te spetteren. Woehoee. Op de terugweg ga ik nog even flink onderuit op de trap en dan komt de tour tot een einde. Na de hobbelige terug tocht achterin de pick-up is het tijd voor een heerlijke douche en een ontspannen avond.

Dag 4 bestaat weer uit een heerlijk bustochtje van 8 uur (ik heb ontdekt dat veel van de reizen hier uit 8 uur bestaan) naar Flores. Mijn reispilletje doet weer zijn werk en al slapend gaat de reis best snel. Flores is een leuk dorpje op een eilandje. Ik had er graag meer tijd gehad, maar helaas zie ik hier ook niet veel meer dan het hostel. Op dag 5 is het tijd voor de tour naar Tikal en ik heb er super veel zin in. Deze Maya tempels stonden hoog op mijn wensenlijstje. Ik doe de tour onder leiding van gids Erdo, samen met twee gepensioneerde Amerikanen, Michael en Mary. Michael en Mary zijn al wat ouder en daardoor beklim ik alle tempels in mijn eentje. Maar dat vind ik eigenlijk wel prima. Ook het alleen reizen in het algemeen bevalt me beter dan ik verwachtte. Tikal is prachtig en is midden in de jungle. Veel tempels en piramides zijn dan ook nog helemaal bedenkt met jungle en boven op de tempels is er een prachtig uitzicht over de jungle en de topjes van de tempels. Het is heel bijzonder om te zien hoe deze tempels zijn gemaakt. Ze zijn zo groot en massief en sommige stammen zelfs uit voor de tijd voor Christus. De tempels hebben een beeld bovenop en de piramides zijn plat aan de bovenkant. Sommige piramides en tempels gelden als kalender. Zo is er een piramide en als je daar boven op staat en de zon komt op exact achter tempel 1 dan is het 21 juni: zomer. Komt de zon op achter tempel 4 dan is het 21 december: winter. etc.

Ook zie ik wat dieren. Vooral de toekan vind ik erg mooi, zo kleurrijk. Ik zie ook papegaaien, haviken, aapjes, een beest dat lijkt op een wasbeer, maar geen wasbeer is, lijkt op een aap, maar geen aap is en lijkt op een miereneter, maar geen miereneter is. Wat het dan wel is, geen idee. Op de valreep zie ik nog even een krokodil en dan is het tijd om weer terug naar het hostel te gaan. Het was een super dag! Ik heb zo veel geleerd en gezien.
In het hostel is het weer tijd voor een ontspannen avondje en gelukkig vind ik een klein schattig katje om de hele avond mee te knuffelen en te spelen.

Dan is het weer tijd voor een leuk busreisje. Dit keer een relatief korte reis van maar vier uur naar Rio Dulce. De bus is super lux. Het is een grote dubbeldekker en ik zit bovenin, voorin dus ik heb geweldig uitzicht. Eenmaal in Rio Dulce word ik met een bootje naar Hacienda Tijax gebracht, mijn verblijf plaats en een bootje is de enige manier om er te komen. Ik verblijf in een geweldig klein huisje. Goed je kijkt er dwars door heen, maar gelukkig is er een klamboe waar ik me lekker in kan verstoppen 's nachts en ik heb zelfs een mini balkonnetje boven de mangrove. Een heerlijke plek om te relaxen en alle prachtige plekken die ik heb bezocht te laten bezinken.

De volgende dag is het tijd voor de laatste tour: naar Livingston. Helaas viel deze tour een beetje tegen. Dat wil zeggen het was niet erg bijzonder. De tour over het water was mooi, maar livingston zelf vond ik niet heel bijzonder. Het is wel bijzonder om te zien hoe anders het hier is van de rest van Guatemala. Het heeft een Caribische vibe (ik zag de oceaan) en het is de enige plek in Guatemala met een negroïde bevolking (afstammelingen van slaven). Gelukkig vond ik, samen met een Amerikaanse man, een Garifuna man die in, jawel, de Lonely Planet staat. Hij had zelfs een kopietje van de pagina op zak. Deze man liet ons het 'echte' Livingston zien. De plek waar de Garifuna bevolking leeft. Hij vertelde ons dat er in Livingston veel sprake is van discriminatie tussen de 'Maya' bevolking en de Garifuna bevolking. Ze leven strikt gescheiden van elkaar, heel bijzonder om te zien en ook heel triest. Dit zou nergens moeten gebeuren!

Na de tour ontspan ik weer lekker in mijn hutje. 's nachts is het best spannend. Er kruipt van alles over het dak en er plonzen dingen in het water. Door alle kieren komen alle insecten weer even hard binnen lopen als ik ze buiten heb gezet, maar het is het waard. Het is een geweldige ervaring.

Dan is het tijd voor de laatste lange busrit naar Guatemala City waar ik 24 uur opgesloten zit in het hostel. Er is namelijk niet erg veel te doen, aangezien het hostel naast het vliegveld is en Guatemala City is een gevaarlijke plek, dus het hostel bevind zich in een straat achter een beveiligd hek. Ik heb in ieder geval alle tijd om me voor te bereiden op de reis terug naar huis en dan is het cirkeltje rond.

Bedankt voor het lezen van mijn verhalen en het meeleven met mijn avonturen. Het heeft erg veel betekend voor mij en het is altijd leuk om positieve en motiverende berichtjes te lezen! Muchas gracias.

Liefs,

Noale