Hola amigos,

Lo siento dat het het een tijdje heeft geduurd tot dit nieuwe verhaal. Maar ik heb dan ook niet veel interesants gedaan afgelopen week. In de ochtenden werk ik bij Trama Textiles. Afgelopen week heb ik samen met vrijwilligster Alice nieuwe foto's gemaakt van alle producten voor de etsy webshop. Hopelijk kunnen jullie deze foto's in de loop van deze week bewonderen op: https://www.etsy.com/nl/shop/TramaTextiles. Een ander leuk feitje, mochten jullie de komende anderhalve week iets bestellen in de webshop, dan pak ik het heel mooi in ;).
De middagen bracht ik veel door lezend, schrijvend en Spaans lerend in de tuin. Mijn Guatemalteekse mama vond me verdrietig en eenzaam (was misschien ook wel een klein beetje waar), dus vrijdag 'moest' ik met haar mee naar de salsa les. Muy divertido. En best vermoeiend.

Het hoogte punt van deze week was absoluut het weekend: een spontaan reisje naar Lago de Atitlan. Ik twijfelde even of ik mee wilde aangezien de reis wordt gedaan met de beruchte chickenbussen. Maar ik besloot dat het het waard was, want ik wilde niet nog een weekend alleen doorbrengen. Janina, de vrijwilligerscoordinator, regelde dat we konden slapen bij twee van de Trama weefsters dus dat zou een unieke ervaring zijn die ik niet wilde missen.

Dus zo begon een nieuw avontuur op zaterdagochtend. Ik was best zenuwachtig en zag best wel erg op tegen de bussen. Op vrijdag heb ik nieuwe guatamalteekse reispilletjes gekocht en ik hoop dat die hun werkdoen. Bus 1 is een microbus naar de terminal. In de terminal nemen we bus 2: een chickenbus. Ik zit een beetje vooran, ben uiterst gespannen, maar het gaat goed. Ik zit weer lekker ingeklemd tussen twee personen, dus ik val in iedergeval niet van mn stoel in de bochten. We stappen uit ergens in de middle of nowhere en ik moet best nodig plassen. Gelukkig is er een echtpaar dat tegen een kleine betaling wat wc papier geeft en we mogen in het kleine hokje midden in een grasveld plassen. Weer een fantastische ervaring. Volgens Janina zouden we op deze plek een directe bus moeten kunnen nemen naar San Juan, maar volgens de mensen hier is dat totaal niet mogelijk (volgens mij werden we een beetje opgelicht), maar goed we nemen dus bus 3 naar een dorpje dicht bij het meer. Ook hier zeggen de chauffeurs dat het niet mogelijk is om een directe bus te nemen, maar dit keer nemen we geen nee aan als antwoord en vinden we dan ook uiteindelijk de directe chickenbus naar San Juan. Dit laatste tochtje was erg hobbelig en bochtig, maar gelukkig had ik geen plasticzakje nodig dit keer. Eenmaal in San Juan hebben we geen idee waar we moeten uitstappen, maar gelukkig stapt ermidden in het dorp een vrouw in die vraagt naar cuatro extranjeros en mochten wij nou net cuatro extranjeros zijn. De vrouw blijkt Christina te zijn, een van de twee weeffsters waarbij wij mogen logeren. Haar zus Francecsa is de andere weefster en Christina brengt ons naar hun huizen die naast elkaar zijn. We slaan zo'n paadje in dat ik altijd al een keer in had willen slaan: een smal zandpaadje langs alle lokale huizen en landbouwtuinen/gronden.
Als we bij het huis aankomen besef hoe lastig deze mensen het hebben en hoe ze moeten rondkomen met zo weinig geld. (een tip is de documentaire: Living on a dolar, te vinden op netflix, het speelt zich af in een Guatamalteeks dorpje). Alice en ik verblijven bij Christina, haar man, moeder en zoontje en baby dochter. Sofia en Daan verblijven bij Francesca, haar man en hun kinderen.

Onze kamer heeft twee bedden en een grote kast met het servies erin. De deur is een laken. Verder heeft het huis nog twee slaapkamer: een kamer met een bed voor papa,mama en de kinderen en een kamer voor oma en er is een kleine 'woonruimte' met een tafel en twee krukjes. De keuken, wc en douche zijn buiten. En ook is er een stenen gootsteen buiten. Er is geen stromend water op de wc, dus we moeten doortrekken met een emmertje water uit de gootsteen. Bij Trama Textiles werkt de toilet ook zo.

Francesca en Christina laten ons het strand zien en daarna gaan we naar de weefcooperatie, waar we de tour doen die ik vorige keer ook met Sarah heb gedaan. Terug in het huis lerren we over de verschillende planten en vruchten die in de etuin groeien. Ookleren we over de koffie planten en het hele koffiemaakproces van plant tot koffie. Christina en haar man verkopen koffieplantstekjes:

Hun zoon Ish is 5 en vind het erg leuk omte praten en ons dingen uit te leggen. Hij praat alleen in het lokale dialect en we verstaan er dus weinig van. Hij blijft het echter proberen en praat als een klein meneertje met zijn handen.

In het huis van Francesca maken we tortillas en ik word gekroond tot tortilla koningen. Woehoee wat een eer. Blijkbaar betekend dit dat ik nu klaar ben voor een novio...

Het avondeten bestaat uit bruine bonen, een beetje kaas en tortillas. Alice en ik zitten binnen aan een tafel. Alleen. Dat vinden we een beetje jammer. Het blijkt dat het gezin na ons, onze restjes eet:(. Na het eten geeft Alice aan Ish een potlood eneen papiertje. Het lijkt iets kleins,maar Ish is zo blij. Hij tekent allemaal verhalen en probeert ons duidelijk te maken wat hij bedoelt, maar wij snappen er helemaal niks van. Zijn oma blijft ons bedanken dat we dit voor hem doen. Triest en mooi om te zien hoe zo iets kleins ze zo gelukkig kan maken. Na het tekenen laat Christina ons het weefproces van begin tot eind zien. Heel interessant, maar op het eind vallen we allemaal wel een beetje om van de slaap en gaan we dus snel naar bed.

Het was schokkend om te zien dat al hun tanden heel slecht zijn. Zelfs de tanden van Ish, die nog maar vijf jaar oud is, zijn allemaal al gebroken en rot. Zo zielig. Verder loopt de ontwikkeling van de kinderen een beetje achter geloof ik. Ish heeft moeite met praten (ookal doet hij het heel veel) en Dochter Lucia Francesca van ruim een jaar kan nog helemaal niks zeggen en nog niet lopen. Maar wat weet ik, misschien is dit wel normaal.

De volgende ochtend (zondag) staan we om vijf uur op om met Ricoberto, de man van Francesca, op een heilige Maya plek de zonsopgang te bekijken. Het is vroeg en een flinke klim die erg lastig is in het donker, maar het waard. Het uitzicht is prachtig (zie fotos). Na de terugtocht ontbijten we en daarna laat Christina ons een winkel zien waar je alles kan kopen, waaronder een weefgerei. Ik koop ereen en ik hoop morgenmiddag te leren hoe ik het kan gebruiken. We drinken koffie bij SanJuan Cafe en leren nog een keer hoe koffie gemaakt wordt. Daarna moet ik tot mijn schaamte toegeven aan de man die net het hele verhaal gepassioneerd heeft verteld dat ik geen koffie hoef omdat ik het niet lekker vind...

We nemen de boot naat Santa Cruz, onze volgende verblijfplaats. Ons hoster is naast de steiger waar de boot aankomt en dus pal aan het meer. Het is een mooi hostel, maar er zijn echt alleen maar blanke mensen (personeel en gasten). We nemen de goedkoopste dorm (gedeelde kamer), wat betekent dat we in een soort luxe boomhut slapen zonder electriciteit of muren. Een perfecte beslissing want de geluiden zijn zo mooi (de vogels en insecten), het uitzicht groen en de bedden heel comfortabel. Voor het eerst sinds mijn verblijf in Guatemala heb ik een lekker kussen :)
We lunchen op een steiger en relaxen een beetje aan het strand. Daarna neem ik in het hostel een heerlijke douche. De douche is semi-buiten en lauw, maar het de beste douche die ik heb gehad (mede omdat het bloedheet was en ik plakkerig was van de zonnebrand). Na een dutje eten we in een van twee restaurants van Santa Cruz. Ik eet een heerlijke kipburger. Vervolgens gaan we naar onze comfortabele bedjes en vallen we in een diepe slaap. We delen de kamer blijkbaar met drie Franse jongens, maar omdat we zo diep sliepen hebben we ze geen van allen thuis horen komen.
Als ik wakker word, hoor ik de vogels fluiten en zie ik alleen maar groene blaadjes. Perfect! We zijn vroeg en omdat het enige restaurant dat voor 8 uur 's ochtends open is een beetje duurr is, nemen we daar alleen een smoothie die we drinken met een prachtig uitzicht. Alice en Sofia gaan daarna kayakken en Daan en ik ontbijten in het hostel. Daan is Nederlands, en het is zo gek om in het Nederlands te praten. We vallen regelmatig terug in het Engels met Spaanse woorden tussendoor.

Sofia en Daan vertrekken naar Antigua en Alice en ik beginnen in de loop van de ochtend aan onze terugreis naar Xela. Eerst een boottocht naar Panajachel. We komen om kwart over elf aan en lopen naar de busstop (jaja er is zowaar een soort van bushalte). Verschillende mensen geven nog al uitlopendetijden voor de directe bus naar Xela, varierend tussen twaalf uur en drie uur. Dus belsuiten we om half een toch maar de bus naar Solola te nemen en de tweee bijbehorende stops voor lief te nemen.
De laatste en langste busrit naar Xela isde vuurproef voor mijn nieuwe reispilletjes. Ik zit helemaal achterin en de bus scheurt door alle bochten. wonder boven wonder doorstaat mijn maag deze tocht, mede dankzij het stilstaan langs de weg door tijdelijke motorpech). Ik kom aan in Xela met al mijn plasticzakjes leeg en schoon in mijn tas. Wat een feest.

Eenmaal thuis breng ik na een weekend zonder internet het thuisfront op de hoogte van mijn avonturen, neem ik een douche en val daarna in slaap tot aan het avond eten. Ik ben zo moe dat ik alleen een platano en een half broodje eet en daarna val ik in slaap tot de volgende ochtend. Nu is er weer een nieuwe week met werken bij Trama en ik hoop in de middagen het weven onder de knie te krijgen.

Hasta Luego,