Hola,

Dus. Het is vandaag danwel vrijdag de 13e, maar voor mij begon gister alle drama. Geen vrolijk verhaal dit keer over spannende of gekke avonturen helaas. Maar geen paniek: ik ben oke, niks ergs aan de hand verder. Ik kan jullie wel alvast verklappen: ik woon inmiddels bij een andere familie.

Gisterochtend had checkte ik voor dat naar Trama Textiles ging (dat gaat allemaal prima trouwens, er wordt minder Frans gesproken) hoeveel geld ik nog had. Ik was snel klaar want ik had alleen nog een briefje van 100 quetzales in mijn kast liggen. Tijdens mijn werk doe ik de deur van mijn kamer op slot, maar toen ik thuis kwam voor de lunch heb ik mijn rugzak in mijn kamer gelaten en ben naar beneden gegaan zonder de deur op slot te doen (zoals altijd). Na de lunch wilde ik mijn geld pakken, toen opeens mijn briefje van 100 niet meer te vinden was. Ik dacht: Ik zal het wel verkeerd onthouden hebben en het ergens anders hebben gestopt, maar ik kon het ook niet in een van mn tassen vinden. En toen liep Sarah mijn kamer in en zei: "Ik heb een probleem, ik mis 200 quetzales" Dus toen dacht ik ' oh nee, ik mis er ook honderd'. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, dus we zijn naar de school gegaan om te vertellen wat er was gebeurd. En 100 quetzales is niet veel geld, ongeveer 10 euro, en ik hoefde het ook niet perse terug. Maar het feit dat iemand geld uit je kamer jat is geen fijn idee. Op school praten we met begeleidster Eva en zij roept de directeur erbij. Hij luistert naar ons verhaal en gaat daarna naar onze familie om met de mama en haar twee zoons (de oudste twee) te praten. Het duurt lang en bij elkaar zitten Sarah en ik 2 uur bij Eva in het kantoor te wachten. De familie blijft ontkennen en ze besluiten om ze onderling met elkaar te laten praten en aan het eind van de middag komt iedereen weer bij elkaar op de school. Na een paar uur is er echter nog steeds niks veranderd. En ik weet niet of het iemand van de familie was, maar er is eigenlijk bijna geen andere optie. Iedereen zat tijdens de lunch aan de eettafel, behalve de oudste zoon. En ik kwam hem al een keer eerder boven tegen, dat ik dacht 'wat doe jij hier'. Hij heeft daar namelijk helemaal niks te zoeken, want het zijn alleen de kamers van de studenten en onze badkamer. Maar goed, ik weet niet hoe het zit, of wie het heeft gedaan en waarschijnlijk zal ik het ook nooit weten.

Maar toen moest ik kiezen of ik daar wilde blijven of niet. Sarah besloot gelijk al om haar laatste nacht in het hostel van de school door te brengen en na veel denken en huilen en praten en nog meer huilen, besloot ik ook maar dat het beter was om het huis te verlaten. De mama was overstuur, de zoons boos en de hele situatie is gewoon ingewikkeld en ongemakkelijk. Toen volgde echter het moeilijkste moment: we moesten terug gaan naar huis om onze spullen te pakken. Nou ik was een hoopje ellende, dus Sarah ging voorop. Thelma zat in het donker voor de tv en begon te huilen en zichzelf te verdedigen en het was kort gezegd verschrikkelijk. Ik wil er niet te veel overzeggen, want ik weet ook niet wie het heeft gedaan. Maar ik kan jullie wel vertellen dat ze al een keer eerder recht in mijn gezicht heeft gelogen, dus ik weet niet meer wat ik moet geloven. Dus ik pakte m'n spullen en nu zit ik in een nieuw huis, in een nieuwe kamer, met een nieuwe familie en Sarah is vertrokken. Ik heb nu even geen zin om te omschrijven hoe het is hier. De volgende keer misschien.

Ik voel me nog steeds ellendig, omdat het zo vervelend is geeindigd met mijn gastgezin. smiddags zaten we nog gezellig te lunchen en maakte iedereen grapjes en s avonds was iedereen aan het huilen en pakten we onze spullen. Dat vind ik moeilijk te bevatten en ik voel me soms een beetje schuldig. Hadden we maar niks gezegd over het geld. Maar ja dat zou ook ongemakkelijk zijn. De school heeft trouwens het geld aan ons terug betaald. Heel aardig en dat was totaal niet nodig. Maar goed, voor nu voel ik me verdrietig, ik heb geen plannen voor het weekend en pak het liefst de eerste bus naar het vliegveld, maar ook dat gevoel slijt vast weer. hoop ik. Sorry dat het deze keer geen leuk, grappig verhaal was. Maar het leven is nou eenmaal niet altijd rozegeur en maneschijn. Ik hoop dat mijn volgende verhaal weer wat luchtiger is.

Een fijn weekend iedereen!