Buenos/as dias/tardes/noches,

Ik wil beginnen met bedanken voor alle leuke en lieve reacties. Het is leuk om te lezen dat jullie meeleven en ik ga bijna naast mijn schoenen lopen van alle complimentjes. Muchas gracias!

Vrijdag avond was de diploma uitreiking. Het was niet heel bijzonder en de uitreiking werd uitgesteld tot half elf, zodat mensen niet weg zouden gaan. Ik vertrok dan ook gelijk na de diploma uitreiking, want het was een ongemakkelijke avond met nog ongemakkelijkere ' spelletjes'. Hoe dan ook, ik heb een heus Guatamalteeks diploma op zak.

Afgelopen weekend ben ik met Sarah naar Lago de Atitlan geweest. Weer een super gave ervaring in the pocket. We vertrokken zaterdagochtend om 8 uur met de bus (een prive shuttle gelukkig, geen chickenbus). De bochten waren weer niet heel prettig, maar 'gelukkig' had ik slecht geslapen en kon ik dus een beetje wegdommelen in de bus. Na een overstap en twee en een half uur later kwamen we aan in Panajachel. Panajachel is een hele andere wereld dan Xela: de straten zijn vol kleurrijke bloemen, de huisen zijn een stuk groter en beter onderhouden en er zijn heeeel veel toeristen en er zijn veel buitenlanders die zich hier hebben gevestigd. Ook het klimaat is anders, een stuk warmer. Wat had ik een spijt van mijn spijkerbroek. Ik moet jullie namelijk vertellen dat weer in Xela helemaal niet zo zonnig en warm is. Ik denk dat het deze week in Nederland warmer is dan hier. Snachts en s ochtends is het heel koud. In de zon kan het misschien wel 30 graden zijn, maar de UVstralingen zijn hier erg sterk en langer dan 5 minuten is het niet uit te houden in de zon, en in de schaduw is frisjes. Ook is helaas het regenseizoen iets eerder gestart dan gepland. Maar goed, in Panajachel konden we dus lekker genieten van de zon en een tropisch klimaat.

We hadden even een paniekmomentje toen Sarah haar mobiel in de bus was vergeten, maar gelukkig hadden we een goudeerlijke chauffeur die haar mobiel netjes kwam brengen en konden we verder met ons plan. Het eerste punt op ons programma was koffie drinken (ik thee) in een cafe dat volgens een betrouwbare bron de beste koffie zou hebben. We waren totaal gedesorienteerd in Panajachel (ik moest aan iemand vragen in welke richting het meer was) en dus vragen we de weg aan een heel aardige meneer. Een HEEEL aardige meneer. Hij legt wel tien keer uit waar we heen moeten, maar zelfs daarna staat hij erop dat hij ons persoonlijk er naar toe brengt. Totaal onnodig, want het was helemaal niet zo ingewikkeld en we snapten het na de eerste keer al, maar wel heel aardig.
De eigenaar van het cafe is een Amerikaan en hij is op zn zachts gezegd een beetje loco. Hij vertelt allemaal verhalen over hoe hij bijna dood in het ziekenhuis lag (meerdere keren) en omdat Sarah medicijnen gaat studeren, heeft zij de eer om te mogen voelen aan al zijn gebroken botten en schedel. Ben ik even blij dat ik geen medicijnen studeer. Verder zegt hij steeds tegen mij: "you're gonna be alright" en ik heb geen idee waarom. Waarschijnlijk zag ik er miserabel uit ofzo. Maar de drankjes waren van het huis, dus ik vind alles goed.

Sarah en ik hadden geen hotel geboekt en iedereen adviseert ons wat anders en dus spenderen we een uur aan discuseren waar we willen slapen. Uiteindelijk hakken we de knoopdoor en nemen we de boot naar San Pedro de la Laguna. Daar nemen we de tuktuk naar een hotel dat werd aangeraden door de school. Het is een goede aanrader, want het hotel is perfect voor deze prijs en eigenaresse Elsa is erg aardig en we zijn al snel bevriend met haar kat Alaska. Het hotel heeft hangmatten en een dakterras met uitzicht over het meer. Wat wil een mens nog meer? We rusten wat uit en lopen daarna een rondje door het dorp. San Pedro is een klein dorp en de mensen spreken er een lokale taal. Elk dorp aan het meer heeft een andere taal (leer ik van onze tuktukchauffeur). San Pedro is wat armoediger met meer vervallen huizen dan Pana, maar ook hier zijn veel buitenlandse hippies gevestigd, wat zorgt voor Amerikaansachtige restaurants en veel kunstzinnige straatverkopers. We eten bij een van de Amerikaanse restaurants een heerlijke Westerse tortilla gemaakt van bloem in plaats van mais. Terug in ons hotel knuffelen we wat met Alaska en daarna gaan we vroeg naar bed want het was een vermoeiende dag.

De volgende dag staan we vroeg op, we ontbijten en besluiten daarna te gaan kayakken. Een heel goed plan, want het was fantastisch op het meer. Het water was een stuk rustiger dan gister en ook de bewolking was gelukkig wat minder. Sarah had de smaak goed te pakken en wilde geloof ik wel het meer rond kayakken. In het begin probeerde ik het nog bij te houden, maar Sarah's armen hebben grote spieren en mijn armpjes bestaan uit bot met vlees (al heb ik volgens mama niet eens een velletje). Dus uiteindelijk geef ik het op en dobber heerlijk rond tussen de eendjes. Ik kijk naar de mensen aan de waterrand. Hun hele leven is gebaseerd op en rond het meer. Er zijn vissers, mensen wassen zich in de rivier, en vrouwen wassen hun kleding met behulp van het water uit het meer en de rotsen. Het is jammer dat mijn mobiel niet bij me had, want het uitzicht was prachtig. Ik zag zelfs een pelikaan een heerlijk visje opeten.

Na het kayakken nemen we de tuktuk (toektoek,tuctuc ik heb geen idee) naar San Juan. Een klein dorpje met een prettige rustige sfeer en veel minder toeristen. Onze tuktukchauffeur wil ons perse op een specifieke plaats afzetten en dus komen we aan voor de deur van een organisatie als Trama Textiles, voor en door wevende vrouwen. Hij staat er op dat we hier de gratis tour doen. De tour duurde wel een hele tien minuten, maar was desalniettemin erg interessant. In tien minuten zagen we het hele weefproces. Alle kleuren zijn natuurlijk en we konden zien welke planten en groentes zorgen voor welke kleur. De tour eindigde natuurlijk in de winkel, dus we moesten wel wat kopen. Ik kocht een geweefde jurk :) en Sarah en sjaal, waar ze erg blij mee is (en ik ben ook blij).

We lopen nog wat door het dorpje en daarna gaan we terug naar San Pedro. We halen onze spullen op in het hotel en nemen weer de boot naar Panajachel (meer fotos volgen later, want Sarah moet me nog haar foto's sturen). Ik panajachel lunchen we, we zitten aan het meer en later in een cafetje, want we zijn erg moe. Bij terugkomst in Xela slapen we dan ook allebei al om 9 uur.

De volgende dag staat er iets heel anders op het programma: mijn eerste werkdag bij Trama Textiles. Er valt nog niet heel veel over te vertellen en ik moet nog even wat meer dagen werken om te kunnen zeggen wat ik ervan vind. Voor nu werk ik in een kantoortje met een Duitse vrouw/meisje die de leiding heeft en twee frans-Belgische meisjes en een Frans meisje. En iedereen praat dus Frans met elkaar, wat wel een beetje jammer is. Ik 'beheer' voor nu de online webshop op etsy.nl maar weet nog niet precies wat ik de komende vier weken ga doen. Vandaag heb ik mijn eerste taak afgerond dus ik ben benieuwd om te zien wat er voor morgen op het programma staat. Ik hoop dat ik wat meer in contact kom met de vrouwen, in plaats van met mede-Europeanen. Ik zal het zien!

Dan heb ik nog wat goed nieuws en wat slecht nieuws om mijn verhaal van vandaag mee af te sluiten. Het slechte nieuws is: Sarah vertrekt vrijdag, maar het goede nieuws is dat ik daarna naar haar kamer mag! Haar kamer grenst alleen aan de badkamer en dan heb ik dus een stuk minder last van mijn schetende, boerende, kreunende buurman :)

Saludos,