Hola amigos, 

Deze week was het Semana Santa. In Guatemala is het geen twee dagen pasen, maar een hele week. Al hoewel, eigenlijk is het geen pasen. De week begint op Palmzondag en eindigt  op Stille Zaterdag. Dit betekent een hele week trieste, sombere, harde muziek en heel veel processies. Ik heb ontdekt dat processies hetzelfde zijn als tempels. De eerste is bijzonder, indrukwekkend en speciaal. De tweede is normaler. En bij de twintigste processie denk je: "he verdorrie weer zo'n processie met verschrikkelijke muziek die me wakker houdt of de weg verspert". Maar goed, later meer over de Semana Santa, eerst over een nieuwe dag spaanse les met een nieuwe lerares. 

Mijn nieuwe lerares heet Astrid en is erg anders dan Norma. Ten eerste, omdat ze langer is dan ik, maar verder is ze ook moderner en niet religieus. Het is minder gezellig dan met Norma, maar ik denk wel dat ik meer leer deze korte week. In Guatemala sterven elk jaar meer mensen in verkeersongevallen dan aan kanker. Ook Astrid haar man is helaas omgekomen bij een motorongeluk. Astrid is erg open over haar leven en we hebben veel dingen/meningen gemeen. 's Middags is er een tour door het oude centrum van Xela. Tijdens de tour leer ik van gids Kevin, veel over de geschiedenis van Quetzaltenango. Quetzaltenango is de officiele naam van Xela en betekent "fort van de Quetzales". De Quetzal is een vogel met een erg lange staart die hier (vroeger) veel voorkwam. Deze vogel is ook afgebeeld in het wapen van Quetzaltenango.  Xe laju' noj is de inheemse/Maya naam van Xela en betekent, in tegendeel tot wat wikipedia en de Lonely Planet beweren, onder de tien gedachten. Het jaar 1902 was een ramp jaar voor Xela. In dit jaar barstte vulkaan (ja papa er zijn alleen vulkanan, excuses) Santa Maria uit en was er een zware aardbeving (aardbevingen komen hier vaak voor, omdat Guatemala op drie verschillende tektonische platen ligt). In dit jaar werden veel levens en gebouwen verwoest. Zo ook, bijvoorbeeld, het oude theater van Xela. Hierdoor moest de voorkant van het gebouw opnieuw gebouwd worden. Dit was in de tijd dat de Duitsers in Xela waren, waardoor het theater nu een Europese (Romeinse) facade heeft.

Ik leer nog meer, maar daar zal ik jullie nu even niet mee vervelen... ;)

' s avonds ga ik naar de sportschool, want er is een dansles. Dat lijkt me wel leuk. In de praktijk was het alleen iets minder leuk. Het was geen salsa, maar popmuziek waarop we 'sexy' bewegingen moeste maken met vooral ons onderlichaam. Nou, Ik  voelde me alles behalve sexy... Het was erg ongemakkelijk. De dansles was voor vrouwen, in de voorkant van de zaal. In de rest van de zaal waren mannen aan het 'trainen' en ons aan het bekijken. Dat voelde helemaal verkeerd en ongemakkelijk en niet heel feministisch. Maar goed de pizza en nacho avond die daarna gepland stond maakte een hoop goed. Oh en nog iets heel anders, deze week is er een nieuwe huisgenoot: Lerares Frans uit New York, Jacq. En het blijkt dat mijn twee huisgenoten elkaar wel erg leuk vonden. Ja twee vrouwen, dat kan. Daar is niks mis mee, maar ik voelde me in het begin wel een beetje het vijfde wiel aan de wagen daardoor. Maar gelukkig viel het mee en ze zijn allebei super aardig. 

Dinsdag ga ik samen met Jacq naar Trama Textiles, waar ik vrijwilligerswerk ga doen. We doen een workshop weven en  maken een inimini kleedje. Heel bijzonder om te zien hoe dat werkt dat weven. Ik was niet heel goed en moest een paarkeer uit de knoop geholpen worden door de lerares. Maar het was de eerste keer en uiteindelijk heb ik na vijf uur (VIJF UUR!) een inimini zelfgewoven kleedje :). En ik ken nu alvast wat mensen op mijn toekomstige werkplek. Weven is een ingewikkeld en tijdsintensief werk. Een top  maken kost ze een maand. En daarom vind ik de producten eigenlijk nog best goedkoop...

Deze schoolweek is een korte week i.v.m. goede vrijdag en helaas moeten we afscheid nemen van drie leuke studenten: Scott, Laura en Jacq. Op donderdag ga ik met andere studenten en gids Tonia van de school naar het dorpje San Christobol. Hier zien we natuurlijk een processie. Dit was een van de eerste die ik zag (ik had er wel al tientallen gehoord), en was dus nog bijzonder. De hele week is somber omdat Jezus doodgaat en de muziek dus ook. De mensen waren ook somber, maar dat kwam geloof ik vooral omdat ze een zwaar jezus beeld moesten dragen en maar hele kleine pasjes mochten nemen. We gingen naar het dorpje omdat er een toneelstuk was over de laatste dagen van Jezus' leven. Dit was interessant en vooral heel lachwekkend. Volgens mij hadden de 'acteurs'  nog nooit eerder een microfoon gebruikt, want ze schreeuwde in de microfoon. Vooral een Romein was heel enthousiast en ik schrok me elke keer een hoedje, wat Tonia erg grappig vond. Ook was een Romein zijn helm vergeten of kwijtgeraakt, daarom droeg hij maar een soort dinosaurus stekels op zijn hoofd. Daarom doopte wij het stuk tot: Jesus en de dinosaurus. We hebben erg veel gelachten. Zoek de dinosaurus:

Vrijdag staan Sarah, Jacq en ik vroeg op om de alfombras  te kunnen bekijken, voordat ze verwoest worden door de processies. Heel indrukwekkend om te zien hoeveel tijd en precisie er in wordt gestoken. Er wordt de hele nacht aan gewerkt en vervolgens worden ze binnen enkele minuten (al hoewel ze bewegen erg langzaam) worden weggevaagd door de processies. Om 8 begint de processie (een van de vele, want elke kerk heeft een eigen processie). We proberen de hele parade te bekijken, maar het duurt erg lang, de muziek is niet om aantehoren, en we hebben toch wel behoorlijke trek. We zien het begin en daarna ontbijten we in een cafe. 

Tijdens de lunch hebben we een traditioneel Semana santa diner met studenten en amigos Aileen, Victoria en Joe en hun gastmoeder en gastzusje. We eten pescado, gemaakt door hun gastmoeder. De vis is moeilijk te eten. Er is met geen mes of tand door te komen, maar het is feest en er zijn gasten, dus werken we allemaal de vis zo goed als mogelijk weg met een glimlach. Mijn Guatamalteekse mama heeft salade gemaakt, dat was erg duidelijk. De hele tijd zei ze: "ENSALADA, Noale come ensalada". Maar noale wilde niet come ensalada, want er zaten wortels in de salada. Ook de gebruikelijke grapjes over hoeveel  ik wel niet eet en hoe veel ik houd van wortels en gestampte frijoles kwamen uit de kast. erg grappig... Het toetje is Dulce de Mango, dat is een stuk beter. 

Omdat de school het hele weekend dicht is, plannen Sarah, Jacq, Joe, Stephen en ik onze eigen  tour. Samen met chauffeur Manuel en gids Francisco bezoeken we twee inheemse dorpjes. En francisco had iets heel speciaals in petto voor ons: een processieeee. woehoee. We konden ons geluk niet op. Vooral de muziek ga ik echt missen aankomende week. Maar verder was het heel interessant om de dorpen en de mensen te zien. Ik werd er ook een beetje triest van. De huizen zijn armoedig en er ligt zo veel afval overal, echt heel zonde! Het tweede dorp is een dorp waarvan veel mensen op het platteland werken. Dat vond ik  heel fijn om te zien: de natuur en het land. Alle groentes worden nauwkeurig gepland en zien er zo vers en lekker uit. Het is Moeilijk om te bedenken dat de groente worden verpest door pesticides, waardoor ze bijvoorbeeld bij ons in huis twee uur in bleek  (!) worden geweekt, voordat we ze kunnen eten. Ik vond het erg boeiend om de mensen aan het werk te zien. Om te zien wat hun leven inhoudt. 

Op zondag slaat de muziek om, want: Jezus leeft!! JIPPIE.  De muziek is vrolijker. Nog steeds uit de maat en vals, maar vrolijker en er wordt  ook gezongen. 

Voor  meer foto's, zie foto's. :)

Adios