Noale en de grote reis in een nog grotere reis

Hola,

Na een lange helse reis, zit ik weer lekker thuis op de bank. De reis was in een woord verschrikkelijk en een tweede woord zou zijn lang. Ik zal er niet te veel over uitweiden. Laten we zeggen dat ik nu zo'n beetje op elke publieke plek die je je kan bedenken heb overgegeven. Na het zien van een dokter op Guatemala Airport en in Mexico City, mocht ik gelukkig wel gewoon verder met mijn reis en ben ik nu thuis :).

Snel naar iets leukers: mijn laatste en meest avontuurlijke en spectaculaire week in Guatemala. Ruim een week geleden begon mijn reis met een shuttle, die ruim drie kwartier te laat was, naar Antigua. Helaas heb ik niet veel van Antigua kunnen zien. De reis duurde iets langer dan gepland, dus het was donker toen ik aankwam en de volgende ochtend vertrok ik om 8 uur (of nou ja, natuurlijk weer ruim een half uur later) naar Lanquin. In het hostel waren erg veel 'hippe' backpackers, iets te veel van het goede voor mij, dus ik ging vroeg mijn bedje in (in een kamer die ik deelde met vijf jongens) en deed mijn gordijntje dicht.

De volgende dag bestond uit een ruim acht uur durende bustrip naar Lanquin, vlakbij Semuc Champey. De reis was best oké. Ik had mijn reispilletje genomen en werd er lekker slaperig van. Het werd wat lastiger toen de bochten begonnen. Riemen zijn er namelijk niet in de busjes en bij elke bocht naar rechts, rolde ik uit mijn stoel als ik niet oplette. Na een lange tocht kwam ik eindelijk aan bij Retiro Lodge, waar ik een kleine kamer deelde met drie andere meisjes. Één van hun nam me mee naar het restaurant voor het avond eten en daarna viel ik weer vroeg in slaap.

Op dag 3 was de tour naar Semuc Champey. Een tour die een beetje verwarrend begon. Ik werd om kwart voor negen opgehaald door een pick-up (die er om acht uur zou zijn...). We reden naar een hostel en toen weer terug naar Retiro Lodge om nog meer mensen op te halen. Toen was ik al een beetje in de war. Maar helemaal toen de grote groep mensen werd afgezet en ik moest blijven zitten en op een andere plek werd afgezet. Daar vertelde hij me dat ik moest betalen voor de trip. Nou ik dacht het even niet. Dus na wat heen en weer gebel, moest ik weer terug in de auto en werd ik toch nog afgezet bij de rest en werd ik één van de groep. Nu kon de tour eindelijk beginnen en dat betekende: in bikini en een kaarsje in de hand. We beginnen de tour namelijk in een grot. In het begin stond het water tot op mijn enkels, maar al snel was het tot aan mijn nek. De gids zei dat het water warm zou zijn, maar daar was ik het niet helemaal mee eens. Later ontdekte ik dat ik een beetje te klein was voor de grot en dat ik half hangend aan een touw, half zwemmend en proberend mijn kaars boven water te houden, mijn weg moest vervolgen. De grot eindigde met het hoogte punt: één voor één verdwenen we in een klein zwart gaatje. We moesten op onze buik gaan liggen en dan duwde de gids ons in het gaatje. Best wel een beetje eng, want ik had geen idee hoe lang de 'tunnel' zou zijn of waar het uit zou komen. Het bleek maar een heel klein stukje te zijn voor dat ik in het water plonsde. Dat verraste me een beetje, dus ik kreeg een lekkere grote slok grotwater met wat kaarsvet naar binnen. Jammie!
We vervolgen de tour wandelend naar een waterval, waar we even mogen zwemmen en waar liefhebbers van de waterval af mogen springen. Ik was geen liefhebber.
Na de lunch "hiken" we naar het uitzicht punt. Het is echter meer een hele lange trap in de bloedhitte, dan een hike. Eenmaal bij het uitzicht punt is er maar liefst tijd voor één foto foto of selfie selfie en dan is het tijd om te beginnen aan de weg naar beneden. Ja ja we volgen een erg strak schema zo blijkt. Op elk mooi punt is er tijd voor één foto foto.

Beneden komen we aan bij de natuurlijke zwembaden van Semuc Champey. Prachtig en we denken even te kunnen relaxen. NOT. Onder leiding van de gids glibberen, glijden, zwemmen en springen we van het ene zwembad naar het andere. Het is spekglad en ik ga dan ook een aantal keer flink onderuit. Uiteindelijk besluit ik maar al tijgerend door het water mijn weg voort te zetten en als we alle baden hebben gehad, is het eindelijk tijd om 'vrij' rond te spetteren. Woehoee. Op de terugweg ga ik nog even flink onderuit op de trap en dan komt de tour tot een einde. Na de hobbelige terug tocht achterin de pick-up is het tijd voor een heerlijke douche en een ontspannen avond.

Dag 4 bestaat weer uit een heerlijk bustochtje van 8 uur (ik heb ontdekt dat veel van de reizen hier uit 8 uur bestaan) naar Flores. Mijn reispilletje doet weer zijn werk en al slapend gaat de reis best snel. Flores is een leuk dorpje op een eilandje. Ik had er graag meer tijd gehad, maar helaas zie ik hier ook niet veel meer dan het hostel. Op dag 5 is het tijd voor de tour naar Tikal en ik heb er super veel zin in. Deze Maya tempels stonden hoog op mijn wensenlijstje. Ik doe de tour onder leiding van gids Erdo, samen met twee gepensioneerde Amerikanen, Michael en Mary. Michael en Mary zijn al wat ouder en daardoor beklim ik alle tempels in mijn eentje. Maar dat vind ik eigenlijk wel prima. Ook het alleen reizen in het algemeen bevalt me beter dan ik verwachtte. Tikal is prachtig en is midden in de jungle. Veel tempels en piramides zijn dan ook nog helemaal bedenkt met jungle en boven op de tempels is er een prachtig uitzicht over de jungle en de topjes van de tempels. Het is heel bijzonder om te zien hoe deze tempels zijn gemaakt. Ze zijn zo groot en massief en sommige stammen zelfs uit voor de tijd voor Christus. De tempels hebben een beeld bovenop en de piramides zijn plat aan de bovenkant. Sommige piramides en tempels gelden als kalender. Zo is er een piramide en als je daar boven op staat en de zon komt op exact achter tempel 1 dan is het 21 juni: zomer. Komt de zon op achter tempel 4 dan is het 21 december: winter. etc.

Ook zie ik wat dieren. Vooral de toekan vind ik erg mooi, zo kleurrijk. Ik zie ook papegaaien, haviken, aapjes, een beest dat lijkt op een wasbeer, maar geen wasbeer is, lijkt op een aap, maar geen aap is en lijkt op een miereneter, maar geen miereneter is. Wat het dan wel is, geen idee. Op de valreep zie ik nog even een krokodil en dan is het tijd om weer terug naar het hostel te gaan. Het was een super dag! Ik heb zo veel geleerd en gezien.
In het hostel is het weer tijd voor een ontspannen avondje en gelukkig vind ik een klein schattig katje om de hele avond mee te knuffelen en te spelen.

Dan is het weer tijd voor een leuk busreisje. Dit keer een relatief korte reis van maar vier uur naar Rio Dulce. De bus is super lux. Het is een grote dubbeldekker en ik zit bovenin, voorin dus ik heb geweldig uitzicht. Eenmaal in Rio Dulce word ik met een bootje naar Hacienda Tijax gebracht, mijn verblijf plaats en een bootje is de enige manier om er te komen. Ik verblijf in een geweldig klein huisje. Goed je kijkt er dwars door heen, maar gelukkig is er een klamboe waar ik me lekker in kan verstoppen 's nachts en ik heb zelfs een mini balkonnetje boven de mangrove. Een heerlijke plek om te relaxen en alle prachtige plekken die ik heb bezocht te laten bezinken.

De volgende dag is het tijd voor de laatste tour: naar Livingston. Helaas viel deze tour een beetje tegen. Dat wil zeggen het was niet erg bijzonder. De tour over het water was mooi, maar livingston zelf vond ik niet heel bijzonder. Het is wel bijzonder om te zien hoe anders het hier is van de rest van Guatemala. Het heeft een Caribische vibe (ik zag de oceaan) en het is de enige plek in Guatemala met een negroïde bevolking (afstammelingen van slaven). Gelukkig vond ik, samen met een Amerikaanse man, een Garifuna man die in, jawel, de Lonely Planet staat. Hij had zelfs een kopietje van de pagina op zak. Deze man liet ons het 'echte' Livingston zien. De plek waar de Garifuna bevolking leeft. Hij vertelde ons dat er in Livingston veel sprake is van discriminatie tussen de 'Maya' bevolking en de Garifuna bevolking. Ze leven strikt gescheiden van elkaar, heel bijzonder om te zien en ook heel triest. Dit zou nergens moeten gebeuren!

Na de tour ontspan ik weer lekker in mijn hutje. 's nachts is het best spannend. Er kruipt van alles over het dak en er plonzen dingen in het water. Door alle kieren komen alle insecten weer even hard binnen lopen als ik ze buiten heb gezet, maar het is het waard. Het is een geweldige ervaring.

Dan is het tijd voor de laatste lange busrit naar Guatemala City waar ik 24 uur opgesloten zit in het hostel. Er is namelijk niet erg veel te doen, aangezien het hostel naast het vliegveld is en Guatemala City is een gevaarlijke plek, dus het hostel bevind zich in een straat achter een beveiligd hek. Ik heb in ieder geval alle tijd om me voor te bereiden op de reis terug naar huis en dan is het cirkeltje rond.

Bedankt voor het lezen van mijn verhalen en het meeleven met mijn avonturen. Het heeft erg veel betekend voor mij en het is altijd leuk om positieve en motiverende berichtjes te lezen! Muchas gracias.

Liefs,

Noale

Noale en muchisimo Trama

Hola todos y todas, s

Afgelopen week stond in het teken van Trama, Trama en nog eens Trama. Vorige week woensdag begon ik met "Project Sjaal" samen met Alice. We hebben er zin in en besluiten te lunchen bij Trama om zo veel mogelijk tijd te kunnen besteden aan onze sjaals. Vol enthousiasme breng ik 's ochtends mijn weefgerei mee naar Trama, dat bleek iets te enthousiast... We beginnen met het uitkiezen van onze kleuren; drie of vier kleuren. Nou kiezen is voor mij altijd een beetje moeilijk dus het eerste uur is al snel voorbij. We willen het hele proces meemaken en dat betekent dan ook het hele proces. Na het kiezen van de kleuren moeten we dus van twee "hielos" (draden) een bolletje maken (een bolletje wol, maar dan van katoen). Als ik een bolletje wol of katoen koop denk ik er eigenlijk nooit overna dat iemand dit bolletje heeft gemaakt. Goed, ik denk dat alle bolletjes in Europa gemaakt worden door machines, maar toch. Volgende keer als een van jullie een bolletje wol koopt, denk dan aan wat een rotwerkje er aan vooraf gaat ;). Uiteindelijk spenderen we de hele middag aan het vormen van voor mij twee bolletjes. Aan het eind van "Project Sjaal: dag 1", bestaat mijn sjaal dus uit vier bolletjes wol in een mandje.

Donderdag, "Project Sjaal: dag 2", dit keer probeer ik niet te veel te verwachten van de staat van mijn sjaal aan het eind van de dag. Nu de bolletjes gevormd zijn, kan ik beginnen met het vormen van de sjaal. Dat gebeurt op een soort houten strijkplank met stokjes erop. De sjaal op de foto hierboven is mijn voorbeeld patroon en gisteravond heb ik uitgerekend hoeveel draden elke kleurstrook moet hebben. De hoeveelheid stokjes die je gebruikt, bepaalt de lengte van de sjaal. Belangrijk is dat je de kruizen maakt aan het begin en aan het eind. Beetje moeilijk uit te leggen, maar eerlijk gezegd denk ik dat jullie ook niet echt zitten te wachten op de hele technische uitleg. Op de foto is Alice bezig met het vormen van haar Sjaal:

Als ik klaar ben, is Alice nog bezig en dus begin ik alvast aan mijn Trama (ja dat woord van de naam van de cooperatie haha). De Trama bestaat uit vier draden (dus ja ermoeten weer bolletjes gevormd worden, woehoee) en maakt eigenlijk de sjaal. Ik heb gekozen voor amarillo (geel).

Op dag drie begint het moeilijkste gedeelte van het proces. Alice is ziek, dus ik sta er alleen voor vandaag. Gelukkig heb ik Oralia, zij is de Vice-President van Trama Textiles en weet alles over weven en leert het mij. Langzaam begint mijn sjaal vorm te krijgen. Om te kunnen weven moet elke draad worden gescheiden met behulp van een stevige ander soort draad. Dat is een best intensief werkje, waar ik mijn volle concentratie voor nodig had.

Vervolgens moet het hele zootje in elkaar gezet worden. Elk houten stokje en paletje heeft zijn eigen plek. Als alles dan uiteindelijk in elkaar zit kan ik beginnen met weven. De vorm van weven die in Guattemala wordt gebruikt heet 'Backstrap Weaving' en als je het niet gewend bent, zoals ik, is het best vermoeiend voor je rug. Maar wat maakt het uit, ik kon eindelijk beginnen met het echte weefwerk.

In het weekend wordt er niet gewoven, maar er staat wel weer een gezond portie Trama op het programma. Met de andere vrijwilligers hebben we namelijk besloten dat de winkel op zijn zachts gezegd een zooitje is met veel te veel spullen en dus is het tijd voor een vernieuwing. Zaterdag willen we alle kisten en meubels in de winkel wit verven. Al snel blijkt dat dit iets meer werk is dan we dachten en dat het potje verf wat we 's ochtends hebben gekocht ook wel een beetje optimistisch is. Aan het eind van de dag hebben alleen de kisten een laagje witten verf en dus besluiten we morgenmiddag maar terug te komen voor de tweede laag. Maar eerst eten we samen veganistische kikkererwt burgers met zelfgemaakt brood door Janina. Jammie!

;

(Een beetje reclame: voor de mensen met Instagram volg Trama op @tramatextiles, voor mensen met Facebook volg Trama textiles op facebook. En vergeet niet alle nieuwe foto's op Etsy.com te bewonderen!)

Aangezien we zondagmiddag pas verder gaan met de grote renovatie denk ik lekker te kunnen uitslapen 's ochtends. Maar wat blijkt, de "chicos" (zo worden ze genoemd, ik weet nog steeds niet hoe ze heten...) werken zeven dagen per week, dus zoals elke ochtend gaat bij hun ook vandaag de wekker om zes uur af, dus dat betekent dat ik ook wakker ben om zes uur. Desondanks heb ik een lekkere luie ochtend in mijn bed, tot de stroom uitvalt en ik in het donker zit omdat mijn kamer geen raam heeft.

Aan het eind van de middag zijn alle kisten mooi wit en is onze tweede grote pot verf ook op en dus besluiten we vanwege ons inimini budget de andere meubels maar niet te verven. Morgen gaan we verder met het reorganiseren van de rest.

Zondag op maadag nacht en maandag ochtend was ik een beetje ziek (de twee gebakken eitjes voor ontbijt, waren zeker geen goede keuze...). Ik voel me niet ziek genoeg om de hele dag in mijn bed te liggen en wil graag verder met "Project Sjaal" dus besluit halverwege de ochtend alsnog naar Trama te gaan. Als ik aankom, ligt de gehele inhoud van de winkel buiten en is iedereen hard aan het werk. Ik probeer mee te helpen, maar breng de meeste tijd door als een zombie op een bankje.

's middags voel ik me ietsje beter en ik moet en zou verder met m'n sjaal. Het is mijn laatste week in Xela en dus bij Trama, dus ik moet hem afkrijgen. Ik breng de middag weevend door. De trama haal je steeds tussen de twee lagen door zodat het hele gebeuren bij elkaar blijft en het een stof wordt. Na de trama, kruis je elke keer de draden. Ik hoop dat ik het allemaal kan onthouden voor als ik thuis aan de slag wil.

Dinsdag ochtend werken we weer hard in de winkel en smiddags werk ik aan mijn sjaal terwijl de rest, net als gister, doorwerkt. Aan het eind van de dag is de winkel bijna af (zie foto's, het is best mooi geworden al zeg ik het zelf, al is ons kantoor nu volgeladen met voorraad...) en is mijn sjaal helemaal af. Woehoeee. feestje. :)

Nu heb ik nog anderhalve dag in Xela. Dat vind ik aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ben ik ook wel toe aan wat anders na 8 weken in deze stad. Vooral een goede lading frisse lucht zonder uitlaatgassen zou geen kwaad kunnen. Voor mijn laatste week staat voor mij een reis op het programa naar drie a vier hoogte punten van Guatemala. Ik heb er zin in, maar vind het voor nu ook onwijs spannend. Ik ga alleen en dat betekent ook dat ik elke dag alleen moet eten in restaurants o.i.d. en dat heb ik nog nooit in mijn eentje gedaan en vind ik best wel een beetje eng. Zeker omdat eten best wel een dingetje is voor mij. Maar ik laat het over mij heen komen en zie wel hoe het gaat. Het programma is in iedergeval zo vol, dat ik niet heel veel tijd heb om me druk te maken.
De reis begint vrijdag middag met een busrit (shuttle gelukkig) naar Antigua (ongeveer 2 a 3 uur). Veel zal ik niet zien in Antigua want de volgende dag vertrek ik om 8 naar Lanquin. Een reis van 8 uur. Dag drie bestaat uit een spectaculaire tour door het national park Semuc Champey. Op dag 4 staat er weer een lange reis van acht uur op het programma naar Flores. Een eilandje in een meer helemaal in het noorden van Guatemala. Op dag 5 ga ik naar Tikal, waar vele mooie Maya tempels te bewonderen zijn. Dag 6 bevat een relatief korte reis van 4 uur naar Rio Dulce. Ook hier verblijf ik twee nachten en dan reis ik de laatste 9 uur af naar Guatemala City, waar ik een nacht verblijf, voordat ik terug vlieg naar Nederland. Zie hier mijn programma:

Super eng en spannend, maar ook leuk (hoop ik). Ik ben heel benieuwd, want het zal er zo anders zijn. Het is er een stuk warmer (op alle plekken). Het klimaat en de natuur is heel anders dan hier in Xela en ik ben benieuwd wat voor dieren ik kan spotten. Mijn reispilletjes liggen klaar!

Hasta luego

Noale en otra vez lago de Atitlan

Hola amigos,

Lo siento dat het het een tijdje heeft geduurd tot dit nieuwe verhaal. Maar ik heb dan ook niet veel interesants gedaan afgelopen week. In de ochtenden werk ik bij Trama Textiles. Afgelopen week heb ik samen met vrijwilligster Alice nieuwe foto's gemaakt van alle producten voor de etsy webshop. Hopelijk kunnen jullie deze foto's in de loop van deze week bewonderen op: https://www.etsy.com/nl/shop/TramaTextiles. Een ander leuk feitje, mochten jullie de komende anderhalve week iets bestellen in de webshop, dan pak ik het heel mooi in ;).
De middagen bracht ik veel door lezend, schrijvend en Spaans lerend in de tuin. Mijn Guatemalteekse mama vond me verdrietig en eenzaam (was misschien ook wel een klein beetje waar), dus vrijdag 'moest' ik met haar mee naar de salsa les. Muy divertido. En best vermoeiend.

Het hoogte punt van deze week was absoluut het weekend: een spontaan reisje naar Lago de Atitlan. Ik twijfelde even of ik mee wilde aangezien de reis wordt gedaan met de beruchte chickenbussen. Maar ik besloot dat het het waard was, want ik wilde niet nog een weekend alleen doorbrengen. Janina, de vrijwilligerscoordinator, regelde dat we konden slapen bij twee van de Trama weefsters dus dat zou een unieke ervaring zijn die ik niet wilde missen.

Dus zo begon een nieuw avontuur op zaterdagochtend. Ik was best zenuwachtig en zag best wel erg op tegen de bussen. Op vrijdag heb ik nieuwe guatamalteekse reispilletjes gekocht en ik hoop dat die hun werkdoen. Bus 1 is een microbus naar de terminal. In de terminal nemen we bus 2: een chickenbus. Ik zit een beetje vooran, ben uiterst gespannen, maar het gaat goed. Ik zit weer lekker ingeklemd tussen twee personen, dus ik val in iedergeval niet van mn stoel in de bochten. We stappen uit ergens in de middle of nowhere en ik moet best nodig plassen. Gelukkig is er een echtpaar dat tegen een kleine betaling wat wc papier geeft en we mogen in het kleine hokje midden in een grasveld plassen. Weer een fantastische ervaring. Volgens Janina zouden we op deze plek een directe bus moeten kunnen nemen naar San Juan, maar volgens de mensen hier is dat totaal niet mogelijk (volgens mij werden we een beetje opgelicht), maar goed we nemen dus bus 3 naar een dorpje dicht bij het meer. Ook hier zeggen de chauffeurs dat het niet mogelijk is om een directe bus te nemen, maar dit keer nemen we geen nee aan als antwoord en vinden we dan ook uiteindelijk de directe chickenbus naar San Juan. Dit laatste tochtje was erg hobbelig en bochtig, maar gelukkig had ik geen plasticzakje nodig dit keer. Eenmaal in San Juan hebben we geen idee waar we moeten uitstappen, maar gelukkig stapt ermidden in het dorp een vrouw in die vraagt naar cuatro extranjeros en mochten wij nou net cuatro extranjeros zijn. De vrouw blijkt Christina te zijn, een van de twee weeffsters waarbij wij mogen logeren. Haar zus Francecsa is de andere weefster en Christina brengt ons naar hun huizen die naast elkaar zijn. We slaan zo'n paadje in dat ik altijd al een keer in had willen slaan: een smal zandpaadje langs alle lokale huizen en landbouwtuinen/gronden.
Als we bij het huis aankomen besef hoe lastig deze mensen het hebben en hoe ze moeten rondkomen met zo weinig geld. (een tip is de documentaire: Living on a dolar, te vinden op netflix, het speelt zich af in een Guatamalteeks dorpje). Alice en ik verblijven bij Christina, haar man, moeder en zoontje en baby dochter. Sofia en Daan verblijven bij Francesca, haar man en hun kinderen.

Onze kamer heeft twee bedden en een grote kast met het servies erin. De deur is een laken. Verder heeft het huis nog twee slaapkamer: een kamer met een bed voor papa,mama en de kinderen en een kamer voor oma en er is een kleine 'woonruimte' met een tafel en twee krukjes. De keuken, wc en douche zijn buiten. En ook is er een stenen gootsteen buiten. Er is geen stromend water op de wc, dus we moeten doortrekken met een emmertje water uit de gootsteen. Bij Trama Textiles werkt de toilet ook zo.

Francesca en Christina laten ons het strand zien en daarna gaan we naar de weefcooperatie, waar we de tour doen die ik vorige keer ook met Sarah heb gedaan. Terug in het huis lerren we over de verschillende planten en vruchten die in de etuin groeien. Ookleren we over de koffie planten en het hele koffiemaakproces van plant tot koffie. Christina en haar man verkopen koffieplantstekjes:

Hun zoon Ish is 5 en vind het erg leuk omte praten en ons dingen uit te leggen. Hij praat alleen in het lokale dialect en we verstaan er dus weinig van. Hij blijft het echter proberen en praat als een klein meneertje met zijn handen.

In het huis van Francesca maken we tortillas en ik word gekroond tot tortilla koningen. Woehoee wat een eer. Blijkbaar betekend dit dat ik nu klaar ben voor een novio...

Het avondeten bestaat uit bruine bonen, een beetje kaas en tortillas. Alice en ik zitten binnen aan een tafel. Alleen. Dat vinden we een beetje jammer. Het blijkt dat het gezin na ons, onze restjes eet:(. Na het eten geeft Alice aan Ish een potlood eneen papiertje. Het lijkt iets kleins,maar Ish is zo blij. Hij tekent allemaal verhalen en probeert ons duidelijk te maken wat hij bedoelt, maar wij snappen er helemaal niks van. Zijn oma blijft ons bedanken dat we dit voor hem doen. Triest en mooi om te zien hoe zo iets kleins ze zo gelukkig kan maken. Na het tekenen laat Christina ons het weefproces van begin tot eind zien. Heel interessant, maar op het eind vallen we allemaal wel een beetje om van de slaap en gaan we dus snel naar bed.

Het was schokkend om te zien dat al hun tanden heel slecht zijn. Zelfs de tanden van Ish, die nog maar vijf jaar oud is, zijn allemaal al gebroken en rot. Zo zielig. Verder loopt de ontwikkeling van de kinderen een beetje achter geloof ik. Ish heeft moeite met praten (ookal doet hij het heel veel) en Dochter Lucia Francesca van ruim een jaar kan nog helemaal niks zeggen en nog niet lopen. Maar wat weet ik, misschien is dit wel normaal.

De volgende ochtend (zondag) staan we om vijf uur op om met Ricoberto, de man van Francesca, op een heilige Maya plek de zonsopgang te bekijken. Het is vroeg en een flinke klim die erg lastig is in het donker, maar het waard. Het uitzicht is prachtig (zie fotos). Na de terugtocht ontbijten we en daarna laat Christina ons een winkel zien waar je alles kan kopen, waaronder een weefgerei. Ik koop ereen en ik hoop morgenmiddag te leren hoe ik het kan gebruiken. We drinken koffie bij SanJuan Cafe en leren nog een keer hoe koffie gemaakt wordt. Daarna moet ik tot mijn schaamte toegeven aan de man die net het hele verhaal gepassioneerd heeft verteld dat ik geen koffie hoef omdat ik het niet lekker vind...

We nemen de boot naat Santa Cruz, onze volgende verblijfplaats. Ons hoster is naast de steiger waar de boot aankomt en dus pal aan het meer. Het is een mooi hostel, maar er zijn echt alleen maar blanke mensen (personeel en gasten). We nemen de goedkoopste dorm (gedeelde kamer), wat betekent dat we in een soort luxe boomhut slapen zonder electriciteit of muren. Een perfecte beslissing want de geluiden zijn zo mooi (de vogels en insecten), het uitzicht groen en de bedden heel comfortabel. Voor het eerst sinds mijn verblijf in Guatemala heb ik een lekker kussen :)
We lunchen op een steiger en relaxen een beetje aan het strand. Daarna neem ik in het hostel een heerlijke douche. De douche is semi-buiten en lauw, maar het de beste douche die ik heb gehad (mede omdat het bloedheet was en ik plakkerig was van de zonnebrand). Na een dutje eten we in een van twee restaurants van Santa Cruz. Ik eet een heerlijke kipburger. Vervolgens gaan we naar onze comfortabele bedjes en vallen we in een diepe slaap. We delen de kamer blijkbaar met drie Franse jongens, maar omdat we zo diep sliepen hebben we ze geen van allen thuis horen komen.
Als ik wakker word, hoor ik de vogels fluiten en zie ik alleen maar groene blaadjes. Perfect! We zijn vroeg en omdat het enige restaurant dat voor 8 uur 's ochtends open is een beetje duurr is, nemen we daar alleen een smoothie die we drinken met een prachtig uitzicht. Alice en Sofia gaan daarna kayakken en Daan en ik ontbijten in het hostel. Daan is Nederlands, en het is zo gek om in het Nederlands te praten. We vallen regelmatig terug in het Engels met Spaanse woorden tussendoor.

Sofia en Daan vertrekken naar Antigua en Alice en ik beginnen in de loop van de ochtend aan onze terugreis naar Xela. Eerst een boottocht naar Panajachel. We komen om kwart over elf aan en lopen naar de busstop (jaja er is zowaar een soort van bushalte). Verschillende mensen geven nog al uitlopendetijden voor de directe bus naar Xela, varierend tussen twaalf uur en drie uur. Dus belsuiten we om half een toch maar de bus naar Solola te nemen en de tweee bijbehorende stops voor lief te nemen.
De laatste en langste busrit naar Xela isde vuurproef voor mijn nieuwe reispilletjes. Ik zit helemaal achterin en de bus scheurt door alle bochten. wonder boven wonder doorstaat mijn maag deze tocht, mede dankzij het stilstaan langs de weg door tijdelijke motorpech). Ik kom aan in Xela met al mijn plasticzakjes leeg en schoon in mijn tas. Wat een feest.

Eenmaal thuis breng ik na een weekend zonder internet het thuisfront op de hoogte van mijn avonturen, neem ik een douche en val daarna in slaap tot aan het avond eten. Ik ben zo moe dat ik alleen een platano en een half broodje eet en daarna val ik in slaap tot de volgende ochtend. Nu is er weer een nieuwe week met werken bij Trama en ik hoop in de middagen het weven onder de knie te krijgen.

Hasta Luego,

Noale en alle drama

Hola,

Dus. Het is vandaag danwel vrijdag de 13e, maar voor mij begon gister alle drama. Geen vrolijk verhaal dit keer over spannende of gekke avonturen helaas. Maar geen paniek: ik ben oke, niks ergs aan de hand verder. Ik kan jullie wel alvast verklappen: ik woon inmiddels bij een andere familie.

Gisterochtend had checkte ik voor dat naar Trama Textiles ging (dat gaat allemaal prima trouwens, er wordt minder Frans gesproken) hoeveel geld ik nog had. Ik was snel klaar want ik had alleen nog een briefje van 100 quetzales in mijn kast liggen. Tijdens mijn werk doe ik de deur van mijn kamer op slot, maar toen ik thuis kwam voor de lunch heb ik mijn rugzak in mijn kamer gelaten en ben naar beneden gegaan zonder de deur op slot te doen (zoals altijd). Na de lunch wilde ik mijn geld pakken, toen opeens mijn briefje van 100 niet meer te vinden was. Ik dacht: Ik zal het wel verkeerd onthouden hebben en het ergens anders hebben gestopt, maar ik kon het ook niet in een van mn tassen vinden. En toen liep Sarah mijn kamer in en zei: "Ik heb een probleem, ik mis 200 quetzales" Dus toen dacht ik ' oh nee, ik mis er ook honderd'. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, dus we zijn naar de school gegaan om te vertellen wat er was gebeurd. En 100 quetzales is niet veel geld, ongeveer 10 euro, en ik hoefde het ook niet perse terug. Maar het feit dat iemand geld uit je kamer jat is geen fijn idee. Op school praten we met begeleidster Eva en zij roept de directeur erbij. Hij luistert naar ons verhaal en gaat daarna naar onze familie om met de mama en haar twee zoons (de oudste twee) te praten. Het duurt lang en bij elkaar zitten Sarah en ik 2 uur bij Eva in het kantoor te wachten. De familie blijft ontkennen en ze besluiten om ze onderling met elkaar te laten praten en aan het eind van de middag komt iedereen weer bij elkaar op de school. Na een paar uur is er echter nog steeds niks veranderd. En ik weet niet of het iemand van de familie was, maar er is eigenlijk bijna geen andere optie. Iedereen zat tijdens de lunch aan de eettafel, behalve de oudste zoon. En ik kwam hem al een keer eerder boven tegen, dat ik dacht 'wat doe jij hier'. Hij heeft daar namelijk helemaal niks te zoeken, want het zijn alleen de kamers van de studenten en onze badkamer. Maar goed, ik weet niet hoe het zit, of wie het heeft gedaan en waarschijnlijk zal ik het ook nooit weten.

Maar toen moest ik kiezen of ik daar wilde blijven of niet. Sarah besloot gelijk al om haar laatste nacht in het hostel van de school door te brengen en na veel denken en huilen en praten en nog meer huilen, besloot ik ook maar dat het beter was om het huis te verlaten. De mama was overstuur, de zoons boos en de hele situatie is gewoon ingewikkeld en ongemakkelijk. Toen volgde echter het moeilijkste moment: we moesten terug gaan naar huis om onze spullen te pakken. Nou ik was een hoopje ellende, dus Sarah ging voorop. Thelma zat in het donker voor de tv en begon te huilen en zichzelf te verdedigen en het was kort gezegd verschrikkelijk. Ik wil er niet te veel overzeggen, want ik weet ook niet wie het heeft gedaan. Maar ik kan jullie wel vertellen dat ze al een keer eerder recht in mijn gezicht heeft gelogen, dus ik weet niet meer wat ik moet geloven. Dus ik pakte m'n spullen en nu zit ik in een nieuw huis, in een nieuwe kamer, met een nieuwe familie en Sarah is vertrokken. Ik heb nu even geen zin om te omschrijven hoe het is hier. De volgende keer misschien.

Ik voel me nog steeds ellendig, omdat het zo vervelend is geeindigd met mijn gastgezin. smiddags zaten we nog gezellig te lunchen en maakte iedereen grapjes en s avonds was iedereen aan het huilen en pakten we onze spullen. Dat vind ik moeilijk te bevatten en ik voel me soms een beetje schuldig. Hadden we maar niks gezegd over het geld. Maar ja dat zou ook ongemakkelijk zijn. De school heeft trouwens het geld aan ons terug betaald. Heel aardig en dat was totaal niet nodig. Maar goed, voor nu voel ik me verdrietig, ik heb geen plannen voor het weekend en pak het liefst de eerste bus naar het vliegveld, maar ook dat gevoel slijt vast weer. hoop ik. Sorry dat het deze keer geen leuk, grappig verhaal was. Maar het leven is nou eenmaal niet altijd rozegeur en maneschijn. Ik hoop dat mijn volgende verhaal weer wat luchtiger is.

Een fijn weekend iedereen!

Noale en Lago Atitlan en Trama Textiles

Buenos/as dias/tardes/noches,

Ik wil beginnen met bedanken voor alle leuke en lieve reacties. Het is leuk om te lezen dat jullie meeleven en ik ga bijna naast mijn schoenen lopen van alle complimentjes. Muchas gracias!

Vrijdag avond was de diploma uitreiking. Het was niet heel bijzonder en de uitreiking werd uitgesteld tot half elf, zodat mensen niet weg zouden gaan. Ik vertrok dan ook gelijk na de diploma uitreiking, want het was een ongemakkelijke avond met nog ongemakkelijkere ' spelletjes'. Hoe dan ook, ik heb een heus Guatamalteeks diploma op zak.

Afgelopen weekend ben ik met Sarah naar Lago de Atitlan geweest. Weer een super gave ervaring in the pocket. We vertrokken zaterdagochtend om 8 uur met de bus (een prive shuttle gelukkig, geen chickenbus). De bochten waren weer niet heel prettig, maar 'gelukkig' had ik slecht geslapen en kon ik dus een beetje wegdommelen in de bus. Na een overstap en twee en een half uur later kwamen we aan in Panajachel. Panajachel is een hele andere wereld dan Xela: de straten zijn vol kleurrijke bloemen, de huisen zijn een stuk groter en beter onderhouden en er zijn heeeel veel toeristen en er zijn veel buitenlanders die zich hier hebben gevestigd. Ook het klimaat is anders, een stuk warmer. Wat had ik een spijt van mijn spijkerbroek. Ik moet jullie namelijk vertellen dat weer in Xela helemaal niet zo zonnig en warm is. Ik denk dat het deze week in Nederland warmer is dan hier. Snachts en s ochtends is het heel koud. In de zon kan het misschien wel 30 graden zijn, maar de UVstralingen zijn hier erg sterk en langer dan 5 minuten is het niet uit te houden in de zon, en in de schaduw is frisjes. Ook is helaas het regenseizoen iets eerder gestart dan gepland. Maar goed, in Panajachel konden we dus lekker genieten van de zon en een tropisch klimaat.

We hadden even een paniekmomentje toen Sarah haar mobiel in de bus was vergeten, maar gelukkig hadden we een goudeerlijke chauffeur die haar mobiel netjes kwam brengen en konden we verder met ons plan. Het eerste punt op ons programma was koffie drinken (ik thee) in een cafe dat volgens een betrouwbare bron de beste koffie zou hebben. We waren totaal gedesorienteerd in Panajachel (ik moest aan iemand vragen in welke richting het meer was) en dus vragen we de weg aan een heel aardige meneer. Een HEEEL aardige meneer. Hij legt wel tien keer uit waar we heen moeten, maar zelfs daarna staat hij erop dat hij ons persoonlijk er naar toe brengt. Totaal onnodig, want het was helemaal niet zo ingewikkeld en we snapten het na de eerste keer al, maar wel heel aardig.
De eigenaar van het cafe is een Amerikaan en hij is op zn zachts gezegd een beetje loco. Hij vertelt allemaal verhalen over hoe hij bijna dood in het ziekenhuis lag (meerdere keren) en omdat Sarah medicijnen gaat studeren, heeft zij de eer om te mogen voelen aan al zijn gebroken botten en schedel. Ben ik even blij dat ik geen medicijnen studeer. Verder zegt hij steeds tegen mij: "you're gonna be alright" en ik heb geen idee waarom. Waarschijnlijk zag ik er miserabel uit ofzo. Maar de drankjes waren van het huis, dus ik vind alles goed.

Sarah en ik hadden geen hotel geboekt en iedereen adviseert ons wat anders en dus spenderen we een uur aan discuseren waar we willen slapen. Uiteindelijk hakken we de knoopdoor en nemen we de boot naar San Pedro de la Laguna. Daar nemen we de tuktuk naar een hotel dat werd aangeraden door de school. Het is een goede aanrader, want het hotel is perfect voor deze prijs en eigenaresse Elsa is erg aardig en we zijn al snel bevriend met haar kat Alaska. Het hotel heeft hangmatten en een dakterras met uitzicht over het meer. Wat wil een mens nog meer? We rusten wat uit en lopen daarna een rondje door het dorp. San Pedro is een klein dorp en de mensen spreken er een lokale taal. Elk dorp aan het meer heeft een andere taal (leer ik van onze tuktukchauffeur). San Pedro is wat armoediger met meer vervallen huizen dan Pana, maar ook hier zijn veel buitenlandse hippies gevestigd, wat zorgt voor Amerikaansachtige restaurants en veel kunstzinnige straatverkopers. We eten bij een van de Amerikaanse restaurants een heerlijke Westerse tortilla gemaakt van bloem in plaats van mais. Terug in ons hotel knuffelen we wat met Alaska en daarna gaan we vroeg naar bed want het was een vermoeiende dag.

De volgende dag staan we vroeg op, we ontbijten en besluiten daarna te gaan kayakken. Een heel goed plan, want het was fantastisch op het meer. Het water was een stuk rustiger dan gister en ook de bewolking was gelukkig wat minder. Sarah had de smaak goed te pakken en wilde geloof ik wel het meer rond kayakken. In het begin probeerde ik het nog bij te houden, maar Sarah's armen hebben grote spieren en mijn armpjes bestaan uit bot met vlees (al heb ik volgens mama niet eens een velletje). Dus uiteindelijk geef ik het op en dobber heerlijk rond tussen de eendjes. Ik kijk naar de mensen aan de waterrand. Hun hele leven is gebaseerd op en rond het meer. Er zijn vissers, mensen wassen zich in de rivier, en vrouwen wassen hun kleding met behulp van het water uit het meer en de rotsen. Het is jammer dat mijn mobiel niet bij me had, want het uitzicht was prachtig. Ik zag zelfs een pelikaan een heerlijk visje opeten.

Na het kayakken nemen we de tuktuk (toektoek,tuctuc ik heb geen idee) naar San Juan. Een klein dorpje met een prettige rustige sfeer en veel minder toeristen. Onze tuktukchauffeur wil ons perse op een specifieke plaats afzetten en dus komen we aan voor de deur van een organisatie als Trama Textiles, voor en door wevende vrouwen. Hij staat er op dat we hier de gratis tour doen. De tour duurde wel een hele tien minuten, maar was desalniettemin erg interessant. In tien minuten zagen we het hele weefproces. Alle kleuren zijn natuurlijk en we konden zien welke planten en groentes zorgen voor welke kleur. De tour eindigde natuurlijk in de winkel, dus we moesten wel wat kopen. Ik kocht een geweefde jurk :) en Sarah en sjaal, waar ze erg blij mee is (en ik ben ook blij).

We lopen nog wat door het dorpje en daarna gaan we terug naar San Pedro. We halen onze spullen op in het hotel en nemen weer de boot naar Panajachel (meer fotos volgen later, want Sarah moet me nog haar foto's sturen). Ik panajachel lunchen we, we zitten aan het meer en later in een cafetje, want we zijn erg moe. Bij terugkomst in Xela slapen we dan ook allebei al om 9 uur.

De volgende dag staat er iets heel anders op het programma: mijn eerste werkdag bij Trama Textiles. Er valt nog niet heel veel over te vertellen en ik moet nog even wat meer dagen werken om te kunnen zeggen wat ik ervan vind. Voor nu werk ik in een kantoortje met een Duitse vrouw/meisje die de leiding heeft en twee frans-Belgische meisjes en een Frans meisje. En iedereen praat dus Frans met elkaar, wat wel een beetje jammer is. Ik 'beheer' voor nu de online webshop op etsy.nl maar weet nog niet precies wat ik de komende vier weken ga doen. Vandaag heb ik mijn eerste taak afgerond dus ik ben benieuwd om te zien wat er voor morgen op het programma staat. Ik hoop dat ik wat meer in contact kom met de vrouwen, in plaats van met mede-Europeanen. Ik zal het zien!

Dan heb ik nog wat goed nieuws en wat slecht nieuws om mijn verhaal van vandaag mee af te sluiten. Het slechte nieuws is: Sarah vertrekt vrijdag, maar het goede nieuws is dat ik daarna naar haar kamer mag! Haar kamer grenst alleen aan de badkamer en dan heb ik dus een stuk minder last van mijn schetende, boerende, kreunende buurman :)

Saludos,

Noale en de familie

Queridos amigos y querida familia,

Vandaag had ik mijn laatste spaanse les en vanavond is mijn diploma uitreiking (WOEHOEE). Dit betekend dat volgende week een nieuw avontuur begint en ik al bijna halverwege mijn reis ben. De tijd vliegt voorbij, maar dat is een goed teken. Ik ben erg benieuwd wat ik allemaal ga doen en ga leren bij Trama Textiles.

Een ander goed teken: ik schrijf deze blog, voordat papa en mama hebben kunnen vragen wanneer ik weer eens een blog schrijf :).

Op verzoek zal ik wat vertellen over de familie waarin ik verblijf. 'mama' heeft drie zonen van 15, 17 en 19 jaar oud (ja ik was wel even in shock toen ik dit hoorde, maar het valt allemaal reuze mee). De oudste twee wonen niet in dit huis, maar wonen samen ergens anders. De oudste zoon werkt in een Chinees restaurant en de middelste zoon doet eigenlijk helemaal niks. Daarom vindt hij het denk ik wel makkelijk om gratig bij mama te eten en schuift dus regelmatig aan bij ons aan tafel. De jongste zoon woont samen met zijn moeder in dit huis?. In het begin was ik erg in de war en bezorgd over waar zij dan wel slapen, maar inmiddels heb ik ontdekt dat er via de patio(buiten) toegang is tot nog twee kamers. De gehele boven verdiepong, drie kamers en een douche, is voor de studenten. De jongste zoon gaat naar school en is geloof ik ook de meest ambitieuze van de drie. Hij wil later dokter worden en helpt zijn moeder met kokem, boodschappen en het schoonmaken van onze kamers.

De vader van de familie is één groot mysterie. Hij bestaat geloof ik. Volgens mij is hij ziek en zit in een rolstoel. Hij oogt vrij gehandicapt. Ik heb hem ontmoet, maar hij is nooit aan ons voorgesteld en er wordt altijd erg geheimzinnig gedaan over hem. Ik heb geen idee waar hij woont, maar soms hebben we het idee dat hij wordt verstopt in het huis. Een keer zagen we hem in de patio en zeiden gedag en 10 seconden later was hij verdwenen. Door alle geheimzinnigheid durf ik er niet zo goed naar te vragen...

Deze week had ik weer een nieuwe leraar: Byron. Byron is klein, ongeveer even groot als ik, aardig en rustig. Ik heb helaas geen foto gemaakt, maar misschien vanavond tijdens de diploma uitreiking. Ik heb deze week veel gestudeerd, want het is de laatste week en dus moet ik alles weten aan het eind van deze week. Mijn hoofd stroomt inmiddels over met alle werkwoordsvormen en tijden.

Dinsdag is het Sarahs verjaardag dus ik trakteer haar op worteltjestaart. Niet mijn keuze, maar het is haar dag, dus zij mag kiezen. S avonds gaan we met een gezellige groep studenten naar een restaurant op een heuvel, waar we een prachtig uitzicht hebben op xela in het donker. Het is frisjes en de stroom valt uit (dat gebeurt wel vaker hier), maar dat mag de pret niet drukken.

Woensdag is eer weer een kookklas en leer ik hoe je rellenitos maakt. Dit is een soort toetje wat bestaat uit gefrituurde platanos (kookbananen) en gestampte bonen(frijoles). En je eet ze met crema en natuurlijk heeel veel suiker. Het klinkt misschien niet heel aantrekkelijk, maar het is zeker een aanrader.

Oh en er is een nieuwe huisgenoot, de vervanger van Jacq. En om het zacht uit te drukken: ik ben niet zijn grootste fan. Hij is luid en ontzettend onbeleefd. De muur tussen onze kamer is erg dun (we delen praktisch een kamer), dus ik kan meegenieten van al zijn gezang en gefluit, zijn verschrikkelijke muziek smaak, zijn gezucht en gekreun en het ergste: zijn boeren en scheten... Mijn favoriete geluiden. Maar goed, het leven in Guatemala is in ieder geval nooit saai of normaal... En het is niet dat hij heel onaardig is. Hij is gewoon of extreem beleefd of extreem onbeleefd en alles wat hij doet is luid. Zelfs als hij plast kunnen sarah en ik meegenieten. (jaja het zijn de details die een verhaal goed maken).

Donderdag ga ik eindelijk naar de fuentes georginas: hotsprings in de bergen, verwarmd door de vulkaan. Dit keer ben ik gelukkig niet ziek, dus ik kan mee! Het is erg mistig, waardoor we van het uitzicht niks kunnen zien, maar het water is heerlijk warm en op sommige plekken zelfs heet. Ik kon heerlijk ontspannen en eindelijk mn nieuwe bikini ? dragen. Na afloop eten we patatjes, zoals het hoort na een zwamuitje.

Morgen vertrek ik voor het weekend met sarah naar lago de Atitlán, naar het dorp Panajachel. Weer een nieuw avontuur. Zoveel avonturen hier in guatemala. Het is Sarah's laatste weekend, dus we gaan er een mooie tijd van maken!

¡Hasta pronto!

Noale en de semana santa

Hola amigos, 

Deze week was het Semana Santa. In Guatemala is het geen twee dagen pasen, maar een hele week. Al hoewel, eigenlijk is het geen pasen. De week begint op Palmzondag en eindigt  op Stille Zaterdag. Dit betekent een hele week trieste, sombere, harde muziek en heel veel processies. Ik heb ontdekt dat processies hetzelfde zijn als tempels. De eerste is bijzonder, indrukwekkend en speciaal. De tweede is normaler. En bij de twintigste processie denk je: "he verdorrie weer zo'n processie met verschrikkelijke muziek die me wakker houdt of de weg verspert". Maar goed, later meer over de Semana Santa, eerst over een nieuwe dag spaanse les met een nieuwe lerares. 

Mijn nieuwe lerares heet Astrid en is erg anders dan Norma. Ten eerste, omdat ze langer is dan ik, maar verder is ze ook moderner en niet religieus. Het is minder gezellig dan met Norma, maar ik denk wel dat ik meer leer deze korte week. In Guatemala sterven elk jaar meer mensen in verkeersongevallen dan aan kanker. Ook Astrid haar man is helaas omgekomen bij een motorongeluk. Astrid is erg open over haar leven en we hebben veel dingen/meningen gemeen. 's Middags is er een tour door het oude centrum van Xela. Tijdens de tour leer ik van gids Kevin, veel over de geschiedenis van Quetzaltenango. Quetzaltenango is de officiele naam van Xela en betekent "fort van de Quetzales". De Quetzal is een vogel met een erg lange staart die hier (vroeger) veel voorkwam. Deze vogel is ook afgebeeld in het wapen van Quetzaltenango.  Xe laju' noj is de inheemse/Maya naam van Xela en betekent, in tegendeel tot wat wikipedia en de Lonely Planet beweren, onder de tien gedachten. Het jaar 1902 was een ramp jaar voor Xela. In dit jaar barstte vulkaan (ja papa er zijn alleen vulkanan, excuses) Santa Maria uit en was er een zware aardbeving (aardbevingen komen hier vaak voor, omdat Guatemala op drie verschillende tektonische platen ligt). In dit jaar werden veel levens en gebouwen verwoest. Zo ook, bijvoorbeeld, het oude theater van Xela. Hierdoor moest de voorkant van het gebouw opnieuw gebouwd worden. Dit was in de tijd dat de Duitsers in Xela waren, waardoor het theater nu een Europese (Romeinse) facade heeft.

 

Ik leer nog meer, maar daar zal ik jullie nu even niet mee vervelen... ;)

' s avonds ga ik naar de sportschool, want er is een dansles. Dat lijkt me wel leuk. In de praktijk was het alleen iets minder leuk. Het was geen salsa, maar popmuziek waarop we 'sexy' bewegingen moeste maken met vooral ons onderlichaam. Nou, Ik  voelde me alles behalve sexy... Het was erg ongemakkelijk. De dansles was voor vrouwen, in de voorkant van de zaal. In de rest van de zaal waren mannen aan het 'trainen' en ons aan het bekijken. Dat voelde helemaal verkeerd en ongemakkelijk en niet heel feministisch. Maar goed de pizza en nacho avond die daarna gepland stond maakte een hoop goed. Oh en nog iets heel anders, deze week is er een nieuwe huisgenoot: Lerares Frans uit New York, Jacq. En het blijkt dat mijn twee huisgenoten elkaar wel erg leuk vonden. Ja twee vrouwen, dat kan. Daar is niks mis mee, maar ik voelde me in het begin wel een beetje het vijfde wiel aan de wagen daardoor. Maar gelukkig viel het mee en ze zijn allebei super aardig. 

Dinsdag ga ik samen met Jacq naar Trama Textiles, waar ik vrijwilligerswerk ga doen. We doen een workshop weven en  maken een inimini kleedje. Heel bijzonder om te zien hoe dat werkt dat weven. Ik was niet heel goed en moest een paarkeer uit de knoop geholpen worden door de lerares. Maar het was de eerste keer en uiteindelijk heb ik na vijf uur (VIJF UUR!) een inimini zelfgewoven kleedje :). En ik ken nu alvast wat mensen op mijn toekomstige werkplek. Weven is een ingewikkeld en tijdsintensief werk. Een top  maken kost ze een maand. En daarom vind ik de producten eigenlijk nog best goedkoop...

Deze schoolweek is een korte week i.v.m. goede vrijdag en helaas moeten we afscheid nemen van drie leuke studenten: Scott, Laura en Jacq. Op donderdag ga ik met andere studenten en gids Tonia van de school naar het dorpje San Christobol. Hier zien we natuurlijk een processie. Dit was een van de eerste die ik zag (ik had er wel al tientallen gehoord), en was dus nog bijzonder. De hele week is somber omdat Jezus doodgaat en de muziek dus ook. De mensen waren ook somber, maar dat kwam geloof ik vooral omdat ze een zwaar jezus beeld moesten dragen en maar hele kleine pasjes mochten nemen. We gingen naar het dorpje omdat er een toneelstuk was over de laatste dagen van Jezus' leven. Dit was interessant en vooral heel lachwekkend. Volgens mij hadden de 'acteurs'  nog nooit eerder een microfoon gebruikt, want ze schreeuwde in de microfoon. Vooral een Romein was heel enthousiast en ik schrok me elke keer een hoedje, wat Tonia erg grappig vond. Ook was een Romein zijn helm vergeten of kwijtgeraakt, daarom droeg hij maar een soort dinosaurus stekels op zijn hoofd. Daarom doopte wij het stuk tot: Jesus en de dinosaurus. We hebben erg veel gelachten. Zoek de dinosaurus:

 

Vrijdag staan Sarah, Jacq en ik vroeg op om de alfombras  te kunnen bekijken, voordat ze verwoest worden door de processies. Heel indrukwekkend om te zien hoeveel tijd en precisie er in wordt gestoken. Er wordt de hele nacht aan gewerkt en vervolgens worden ze binnen enkele minuten (al hoewel ze bewegen erg langzaam) worden weggevaagd door de processies. Om 8 begint de processie (een van de vele, want elke kerk heeft een eigen processie). We proberen de hele parade te bekijken, maar het duurt erg lang, de muziek is niet om aantehoren, en we hebben toch wel behoorlijke trek. We zien het begin en daarna ontbijten we in een cafe. 

Tijdens de lunch hebben we een traditioneel Semana santa diner met studenten en amigos Aileen, Victoria en Joe en hun gastmoeder en gastzusje. We eten pescado, gemaakt door hun gastmoeder. De vis is moeilijk te eten. Er is met geen mes of tand door te komen, maar het is feest en er zijn gasten, dus werken we allemaal de vis zo goed als mogelijk weg met een glimlach. Mijn Guatamalteekse mama heeft salade gemaakt, dat was erg duidelijk. De hele tijd zei ze: "ENSALADA, Noale come ensalada". Maar noale wilde niet come ensalada, want er zaten wortels in de salada. Ook de gebruikelijke grapjes over hoeveel  ik wel niet eet en hoe veel ik houd van wortels en gestampte frijoles kwamen uit de kast. erg grappig... Het toetje is Dulce de Mango, dat is een stuk beter. 

Omdat de school het hele weekend dicht is, plannen Sarah, Jacq, Joe, Stephen en ik onze eigen  tour. Samen met chauffeur Manuel en gids Francisco bezoeken we twee inheemse dorpjes. En francisco had iets heel speciaals in petto voor ons: een processieeee. woehoee. We konden ons geluk niet op. Vooral de muziek ga ik echt missen aankomende week. Maar verder was het heel interessant om de dorpen en de mensen te zien. Ik werd er ook een beetje triest van. De huizen zijn armoedig en er ligt zo veel afval overal, echt heel zonde! Het tweede dorp is een dorp waarvan veel mensen op het platteland werken. Dat vond ik  heel fijn om te zien: de natuur en het land. Alle groentes worden nauwkeurig gepland en zien er zo vers en lekker uit. Het is Moeilijk om te bedenken dat de groente worden verpest door pesticides, waardoor ze bijvoorbeeld bij ons in huis twee uur in bleek  (!) worden geweekt, voordat we ze kunnen eten. Ik vond het erg boeiend om de mensen aan het werk te zien. Om te zien wat hun leven inhoudt. 

Op zondag slaat de muziek om, want: Jezus leeft!! JIPPIE.  De muziek is vrolijker. Nog steeds uit de maat en vals, maar vrolijker en er wordt  ook gezongen. 

Voor  meer foto's, zie foto's. :)

Adios

Noale en de volkaan

Hola amigos,

Como estas? Ik had me voorgenomen om vaker te schrijven, maar tja....

Deze week was een intensieve week vol ups en downs. Ik had er deze week voor gekozen om de zelfde lerares te houden als volgende week. Kon ik me lekker nog een weekje groot voelen :). Deze week leer ik twee vormen van de verleden tijd (preterito en imperfecto) en de objetos directos y indirectos, dit is toch wel wat moeilijker dan de tegenwoordige tijd van vorige week. Afgelopen weekend is er een nieuwe student in 'ons' huis ingetrokken: Sarah. Sarah is 26, komt uit de Verenigde Staten en houd heel erg, maar dan ook heel erg, van sporten. Laat dat nou net ook mijn favoriete bezigheid zijn.... uhm nee dus. Maar goed, Sarah is ook een prater en dat maakt het avondeten een stuk minder ongemakkelijk en zorgt er ook voor dat ik meer praat. We spreken af om naar de sportschool te gaan, mijn gastmoeder, Sarah en ik, en op maandag sta ik dan ook te aerobicen in de sportschool. Tot mijn grote schrik hoor ik dat het plan is om vanaf nu elke dat naar de sportschool te gaan. Nou wil ik niet onbeleefd zijn, maar elke dag vind ik toch wel een beetje te veel van het goeden.

Dinsdag ga ik na school met mijn gastmoeder naar de mercado minerva, 15 minuten van ons huis met de bus. De bus nemen is een beetje apart, je roept als je een bus ziet en dan hoop je maar dat hij de goede kant op gaat. Tenminste dat hoop ik, want ik heb geen idee hoe ik kan zien waar de bus naar toe gaat. Als je er ergens uit wilt (maakt niet uit waar, er zijn toch geen haltes) roep je weer en geef je geld. Dan mag je er uit. De markt was erg groot vol groente en fruit, vlees, vis, kleding en alles wat je maar kan bedenken. Ik vind het erg leuk dat mijn gastmoeder mij mee vroeg. Vandaag begin ik ook een beetje last van mijn buik te krijgen...

Op woensdag staat er een excursie naar de hotsprings, fuentes de georgines, op het programma, en ondanks mijn buikproblemen wil ik wel graag gaan. Op school is iedereen druk bezig met de voorbereidingen voor de semana santa activiteit van morgen en ook mijn lerares moet daar aan meewerken door een salade te maken. Dus ik help mee met de broccoli. Tot het even helemaal niet goed gaat. Ik weet nog net te zeggen: 'me siento mal' voor ik als een pudding in elkaar zak op de grond. Volgens mijn lerares zag ik eruit als een papel blanco. De leraresen praten tegen me in het spaans, maar de helft gaat langs me heen en ik kan echt even geen spaans praten nu. Ik hoor half nog wel wat ze zeggen, maar ik zie niks meer en al mijn spieren zijn slap. Ik voel me kotsmisselijk. Gelukkig komt op dat moment de Amerikaanse net afgestudeerde dokter Laura de keuken binnenlopen die en Engels spreekt en me op een stoel krijgt en me weer een beetje weet op te lappen. Mijn lerares rent naar de supermarkt voor een soort sportdrankje en daarna brengt ze naar huis. Ik bel met papa en mama en breng de dag verder door in mijn bed.

De volgende dag ben ik nog moe en licht in m'n hoofd en ook de buikproblemen houden aan. Ik wil wel gewoon naar school en ik geloof dat ik Norma flink heb laten schrikken. Ze blijft er over praten en zegt steeds 'pobrecita' wat iets betekent als 'arm kind'. De lunch valt niet heel goed, maar ik wil wel naar de semana santa activiteit op school. De semana santa is de 'feestweek' voor en tijdens pasen die hier groots wordt gevierd, met speciaal eten, tapijten in de straten en parades. Op school help ik mee aan de tapijten. Deze worden gemaakt met geverfd zaagsel en groentes en fruit en bloemen. De tapijten betekenen allemaal iets anders, wat iets temaken heeft met de semana santa en dus de lijdensweg van Jezus. Er wordt een presentatie gegeven waar ik niet heel veel van begrijp en daarna is er een diner met speciaal eten dat wordt gegeten tijdens deze week. O.a. dulce de mango (heel lekker), pescado con tortillas, ensalada, jugo de jamaica, iets broodpuddings achtigs en bonen in een zoet prutje met banaan. Ik eet een klein beetje, en leer de andere studenten beter kennen. Verder doe ik rustig aan en heb een goed excuus om de sportschool deze week even over te slaan.

Op mijn laatste lesdag met Norma, gaan we naar de mercado democracia (ook weer heel mooi en kleurrijk) en spelen we scrabble tegen scott en Ilse.

Zaterdag om zes uur s ochtens verzamelen we met de studenten en reisleider Kevin, op de school voor de excursie naar volkaan Chicabal. Deze volkaan staat bekend om zijn heilige meer in de krater. We gaan met de bus (nog een ding over de bussen hier, het begrip 'persoonlijke ruimte' bestaat hier niet') Daarna gaan we nog in een safari-achtige truck over een hele stoffige, hobbelige weg naar het begin van de route. Oh en de auto maakte geluiden als een zieke koe. Het begin van de wandeling is zwaar, maar als ik eenmaal gewend ben aan de hoeveelheid zuurstof in de lucht en de hellingen is het goed te doen. Onderweg hebben we uitzicht over de volcaan Santa Maria en een kleinere vulkaan die op dat moment een uitbarsting heeft. Heel bijzonder om te zien! Als we de top hebben bereikt, eren we ontbijt en daarna begint de afdaling naar het meer. Het is een hele uitdaging om dit tedoen zonder op je kont naar beneden te glijden en zand te happen. De weg is heel stoffig en ik denk dan dan ook dat mijn longen niet erg hebben geprofiteerd van deze ' hike' .
Het meer is super rustig en op de achtergrond zingt een man gebeden. Perfect! Het meer is zowel heilig voor de Maya's als voor de evangelische christenen. Rondom het meer zijn verschillede 'gebeds/ritueelsplekjes' die verschillende Maya energieen representateren. Deze energieen hebben te maken met de Maya kalender en de dag waarop je bent geboren. Iedereen heeft zo'n bepaalde energie. Deze energie kan je achterhalen via een app... haha. Zodra ik de app gevonden heb, laat ik het weten!
Het gebedsplekje waar wij uitleg krijgen over het meer van Kevin, representateert de wijsheid. Hier kunnen Maya rituelen uitgevoerd worden als je bijvoorbeeld een examen hebt. Het meer is speciaal voor verschillende levensstijlen en religies, omdat het verbonden is met de verschillende 'subgoden' allemaal aangestuurd door een god. Zo is het meer hoog, dicht bij de lucht en de hemel. Het is in de krater van een volkaan en dus verbonden met de aarde. Het is omgeven door de natuur en tot slot is er water. De maya's geloven niet in Hemel en Hel. ze geloven dat zowel in de hemel als in de hel, goede en slechte dingen zijn. En tot slot nog een belangrijk punt: Maya is geen geloof, het is spiritualiteit, een levenswijze.

Na het meer moesten we nog een uitdagend stukje om hoog. We zien veel bijzondere vogels: kolibri's en een bijzonder zeldszaam roze vogelte. Kevin was blij om ze te laten zien, want hij is een grote vogel fan. We maken de wandeling af en hobbelen daarna weer terug naar de bus en Xela.

Oja. En nog even over de douche hier. De douche is electrisch, wat ik een vreemde combinatie vind: water en electriciteit, maar het werkt. De douche is warm, maar je haar wassen is een uitdaging en duurt wel even. Nu snap ik waarom 15 minuten douchen hier kort is...

Adios amigos!